پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

آیا خودروسازان چین به سرنوشت فرانسوی ها دچار می شوند؟

رفتار چین در دیدار با مقامات ارشد کشورهای عربی و موضع گیری این کشور آنچنان که انتظار می رفت نسبت به رابطه ای که دو کشور دارند، قابل قبول نیست و به نوعی تمامیت ارضی کشور را تحت تأثیر قرار می دهد. در این شرایط، این پرسش به وجود می آید که آیا خودروسازان چین به سرنوشت فرانسوی ها دچار می شوند؟

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، چین درسال های اخیر اصلی ترین شریک تجاری ایران بوده است. خودروسازان این کشور نیز بخش عمده ای از این دادوستد را تشکیل می دهند. هر چند تراز تجاری خودرویی و اقتصادی به نفع طرف مقابل بوده است، اما در عین حال، این کشور با رفتاری متفاوت در هر صورت پشت خودروسازان ایران را خالی نکرده است. نوع رفتار و تعامل آن ها با تولیدکنندگان ایرانی را باید به دو بخش تقسیم کرد: بخش اول، به تحریم ها تا برجام مرتبط می شود، که آن ها به هر تقدیر که بود سعی کردند بهترین همکاری را با ایران داشته باشند، البته باید در نظر داشت نسبت اقبال و ضریب نفوذ خودروسازان چینی نسبت به امروز به شدت پایین بود، یعنی هنوز جامعه مصرف کنندگان روی خوشی به آن ها نشان نمی داد، با این حال، آن ها در آن سال ها حضور پررنگی داشتند، اما پس از برجام به زغم خودشان آنچنان که باید دیده نشدند، بنابراین با اعمال مجدد تحریم که این بار صنعت خودروسازی کشور را مستقیم نشانه گرفته بود، رفتار آنان نیز عوض شد. در واقع، از یک سو، رفتار دور قبلی ایرانی ها و از سوی دیگر، شراکت با خودروسازان بزرگ آمریکایی و اروپایی و افزایش گسترده نفوذ آن ها در بازارهای جهانی باعث شد آن ها نیز به سرعت ایران را ترک کنند.  

هر چند این نوع رفتارها آن موقع نیز با اعتراضاتی همراه شد، اما با توجه به چارچوب و قواعد فعالیت های صنعتی – اقتصادی نمی شد بر آنان زیاد خرده گرفت، اما در مقابل، با توجه به مناسبت های گسترده سیاسی-اقتصادی ایران با چین به نظر می رسید شاهد رفتار مناسب تری از آنان در عرصه های بین المللی باشیم، اما به نظر می رسد چین مسیر دیگری را برای خود ترسیم کرده است. با این حال، از هر زاویه ای که نگاه کنیم باز هم رفتار آنان در قبال مسائل سرزمینی کشور قابل پذیرش نیست. در این میان، با توجه به اتفاق رخ‌داده، این پرسش مطرح می شود که آیا می توان با آن ها رفتاری مشابه با خودروسازان فرانسوی داشت. این نکته را هم باید در نظر گرفت که در حال حاضر بخش اعظمی از خطوط تولید خودرو در کشور، برای خودروهای چینی تجهیز شده اند. به نحوی که، بخش عمده سبد محصولات خودروسازان کشور را خودروهای چینی تشکیل می دهند. درست مثل زمانی که فرانسوی ها در ایران حضور داشتند. با این حال، خروجی موضع گیری های اخیر فرانسه منجر به ممنوعیت واردات خودروهای فرانسوی شد. اما آیا تکرار این موضع گیری برای چینی ها نیز وجود دارد؟ با توجه به شرایط بازار، حجم تقاضای انباشته و عدم ارتباط مستقیم و عادی با سایر کشورها و حساسیت های قیمتی بازار به مواضع سیاسی، آیا اجازه این نوع واکنش را می دهد؟ آیا صنعت خودروسازی ایران توان چرخش یک‌باره به سمت کشور دیگر یا تولید محصول بر پایه خودروهای غیر چینی را دارد؟ آیا می توان یک‌باره از سرمایه گذاری های صورت گرفته در سال های اخیر، که عمدتاً توسط بخش خصوصی بوده است، چشم پوشی کرد؟

واقعیت این است که در شرایط فعلی نمی توان انتظار چرخش از چین به سمت و سوی دیگری را توقع داشت، اما در مقابل، رفتار و موضع گیری های آنان نیز قابل قبول نیست، یعنی به نظر می رسد آن ها به دوستی و شرایط اقتصادی ایران از موضع برابر نگاه نمی کنند. با این حال، به نظر می رسد در حال حاضر راهی جز ادامه همکاری با آنان و فراهم کردن مقدمات باز کردن مسیر همکاری مجدد با سایر کشورها وجود نداشته باشد. به بیان ساده، رفتار چین نشان داد که در عالم سیاست دوست و دشمن دائم وجود ندارد، بنابراین لازم است جز اعتماد و تکیه کردن روی دوستی با کشوری واحد برنامه ها و پلن های دیگری نیز باید داشته باشیم. با این حال، در پاسخ به پرسش ابتدایی می توان گفت که در حال حاضر نمی توان با خودروسازان چینی مانند فرانسوی ها رفتار کرد. بنابراین به نظر می رسد صنعت خودروسازی کشور در حال حاضر توان خارج شدن از مسیر فعلی را ندارد و باید با همین فرمان پیش برود. در این میان، اما باید هم رفتار چینی ها را تحلیل کرد و اگر فرصت شد چرایی آن را جویا شد.