پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

فرش قرمز دولت روحانی برای خودروسازان چینی

دولت تدبیر امید سال ۹۷ به بهانه جلوگیری از خروج ارز، واردات خودرو را ممنوع اعلام کرد. این اقدام هر چند ظاهر موجهی داشت اما در عمل به پهن کردن فرش قرمز دولت روحانی برای خودروسازان چینی منجر شد.

 به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، این روزها صنعت خودروسازی کشور به رغم انتشار گزارش های رشد تولید خودرو در بخش دولتی و خصوصی، باز هم حال و روز خوشی ندارد. همچنان بازار خودرو از مشکل سنگین و انگار غیر قابل حل ناترازی عرضه و تقاضا در رنج است. رنجی که قرار بود با افزایش تولید داخل و همراهی واردات خودرو، هم درد را درمان کند و هم سامانی به آشفته بازار خودرو بدهد.

در این میان، عقل کل ها و صاحب منصبان خودرویی کشور با توجه به توهم دانایی راهکارهایی متنوع و بدیعی را خلق کردند. راهکارهایی که تنها در عالم ذهنی خودشان قابلیت اجرایی شدن داشت و در عالم واقع گره ای بر گره ها اضافه کرد. این گره‌بازی و قفل زدن ها مختص دولت رئیسی نیست؛ یک بیماری عمومی در ساختار حکمرانی اقتصادی کشور است که از دولتی به دولت دیگر منتقل می شود، یک بایستگی عذاب آور که فقط درد و رنج می آفریند.

در این شرایط آیا می توان میان تأثیر مخرب و منفی ممنوعیت واردات خودرو  با تصمیم هایی که در دولت فعلی اتخاذ شده است فرقی قائل شد؟ در واقع، تمام آن ها منجر به شکل گیری وضعیت امروز شده است. وضعیتی که تمام طرف های دور و نزدیک سرشار از گله و نارضایتی هستند.

متقاضیان مصرفی، مردمی که خودرو دارند، افرادی که وسیله شخصی ندارند. قطعه سازان، خودروسازان خصوصی، خصولتی ها، سیستم بانکی ، تولیدکنندگان فولاد و سایر بخش ها و نهادهای درگیر صنعتی و غیر صنعتی، از یک سو، نسبت به کلیات شرایط موجود اعتراض دارند و از سوی دیگر، احساس می کنند بخش های دیگری از مواهب بیش تری برخوردار هستند.

این گونه می شود که گزارش تخصیص ارز برای واردات باعث اعتراض بخش های دیگر شده است. از قضای روزگار در اقتصادی که واردات و صادراتش به چین گره خورده است، شرکتی که با چینی شراکت دارد، سهم بسیار زیادی از ارز واردات داشته است. اما آیا این اتفاق به آن شرکت ربط دارد یا به به وجود آورندگان این اتفاق باید خرده گرفت؟

چرایی این وضعیت را باید از افرادی پرسید که مسبب آن بوده اند و هم اکنون شاید در دایره قدرت قرار نداشته باشند، اما در گوشه ای امن و آرام راحت به زندگی مشغول هستند. شاید چرایی این که یک شرکت سهم بسیار زیادی از ارز واردات را به خود اختصاص داده است، در جای خود قابل پرسش باشد، اما نکته اصلی این است که چرا باید کشور را در شرایط قرار بگیرد که به رغم منابع سرشار، از یک سو، ناتوان از استفاده بهینه از آن ها باشد و از سوی دیگر، از نظر ارز در مضیقه قرار بگیرد؟

حساس شدن به سهم ارزی برخی خودروسازان، در این شرایط از منظر بسیاری از شرکت ها که به دلیل کمبود و یا عدم تخصیص به موقع و به اندازه با مشکلات زیادی مواجه شده اند، امری طبیعی به شمار می آید، اما باید ریشه کار را در جای دیگری جست‌وجو کرد. جایی که به بهانه عدم خروج ارز از کشور، کاری کرده اند که بخش عمده ای از ارزهایی که به سختی به دست می آید، راهی چین می شود. ارزهایی که نه تنها خروج خاصی برای صنعت خودروسازی کشور نداشته، بلکه زنجیره تأمین را نیز با مخاطره مواجه کرده است.