پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

هیوندای بر فراز آسمان انگلستان و اروپا؛ ایران در حسرت

بامداد چهار شنبه (۲۴ فروردین) میلیون‌ها فوتبال دوست، بیننده دیدار حساس دو تیم رئال مادرید و چلسی بودند، اما فارغ از نتیجه فوتبال، برنده اصلی این دیدار صنعت خودروسازی کره جنوبی است. این حکایت ساده یک موفقیت است؛ هیوندای بر فراز آسمان انگلستان و اروپاست و در مقابل، صنعت خودروسازی ایران در حسرت و فرصت سوزی های مدام قرار گرفته است.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، طی دو دیدار رفت و برگشت، که با احتساب وقت اضافه دیدار برگشت  ۲۱۰ دقیقه به طول انجامید، تمام بینندگان علاوه بر دیدن یک بازی جذاب و دیدنی شاهد حضور و جلوه نمایی برند هیوندای بر سر شانه های تیم متمول لندنی بودند. تیمی که می تواند با استفاده از رابطه خاص مالک روسی باشگاه، رومن آبراموویچ، با افراد رده بالای دولت روسیه این فضا را برای شرکت های بزرگ روسی یا حتا سایر برندها و شرکت ها معظم دیگر کشور ها فراهم کند. اما در این میان، این خودروساز کره جنوبی توانسته است گوی سبقت را از سایر رقبا ربوده و نام خود را بر پیراهن قهرمان دور قبل اروپا درج کند. روی دیگر این سخن، سود حاصل از این قرارداد میان دو طرف معامله است، چلسی و هیوندای کره جنوبی. این یعنی در تجارت تعصب وجود ندارد و سودآوری و حفظ منافع شرکت حرف اول را می زنند. در واقع، این هوشمندی دو طرف این داد و ستد است که توانسته اند با هم به این توافق برسند. ساده تر این که، این داد و ستد برای هر دو طرف نفع بیش تری داشته است که یکدیگر را یافته اند.

حالا این وضعیت را با خودروسازی ایران مقایسه کنید. زمانی کره ای ها در حسرت داشتن یک کارخانه مانند ایران ناسیونال سابق بودند و اکنون ما در حسرت گسترش دامنه نفوذ به کشوری مثل عراق مانده ایم. در واقع، در حال حاضر نه تنها جایگاهی در صنعت خودروسازی دنیا نداریم بلکه در منطقه خود نیز آش دهن سوزی نیستیم و هر چه هست بیش تر پیرو مناسبات سیاسی است. در واقع، همچنان نتوانسته ایم به صادرات پایدار پیرو اصول اقتصادی و مبتنی بر عرضه و تقاضا و ایجاد نیاز در بازارهای هدف دست پیدا کنیم. با این حال، آن چه بیش از هر نکته ای باعث صعود خودروسازی کره جنوبی به صدر جدول خودروسازان شده، اول سیاست های کلان و جامع دولت این کشور مبتنی بر نفع ملی است و دیگری حضور بخش خصوصی واقعی.

روی دیگر سکه خودروسازی در ایران و درجا زدن های متمادی را می توان کاملاً ساختار اقتصاد و سیاست های اقتصادی جست‌وجو کرد. در ایران به رغم این که دولت سهم کمی در صنعت دارد، نقش اول را ایفا می کند. از سوی دیگر، یکی از رنج ها این صنعت در ایران نگاه جزیره ای و حزبی وجناحی و شخصی است. تا به حال نشده است که یک مدیر برنامه های مدیر قبلی را قبول داشته باشد و براساس آن به ادامه مسیر بپردازد.

در واقع، صنعت خودروسازی کشور را می توان به مثابه آینه ای از سیاست های کلان و دولت هایی که می آیند و می روند تلقی کرد. جایی که با رفت و آمدهای سیاسی خرابی و عقب ماندگی ها به دولت قبلی مربوط می شود و تمام دولت ها وارث زمین سوخته می شوند. این قصه سالیان سال است که ادامه دارد. نتیجه این که، در این صنعت با خروارها ادعا و اتهام ها مانده ایم و هنوز که هنوز است درجا می زنیم و قرار است که روزی خودروساز شویم. برنامه های آنچنانی تدوین می شوند و پس از مدتی به سرعت فراموش می شود و یا سنگی در چاه می افتد که تمام منابع و ظرفیت ها و امکانات برای درآوردن آن صرف می شود.

به بیان ساده، همچنان اصلی ترین مشکل این صنعت حضور دولت است. دولتی که به رغم شعارهایی که می دهد هیچ نشانه ای از اعتماد و یا شناخت بخش خصوصی در او دیده نمی شود. مسیرهایی که طراحی می کند نیز خلاف این جهت است.

در این میان، برخی این پرسش را مطرح می کنند که چرا کره جنوبی که به هیچ وجه از نظر منابع و پتانسیل ها با ایران قابل قیاس نیست توانسته است این گونه رشد کند و نه تنها در آسیا بلکه در اروپا و آمریکا نیز بازارهای بزرگی داشته باشد. چگونه این خودروساز و سایر خودروسازان کره ای توانسته اند برندسازی کنند و با اعتماد به نفس بسیار بالا در جای جای دنیا حضور داشته باشند.

برای پاسخ به این پرسش ها راه دوری نباید رفت. تنها باید دید چه عامل یا عواملی مانع از شکل‌گیری بخش خصوصی واقعی شده است. باید دید که چرا در این صنعت منافع ملی در حد شعار لحاظ می شود؟ باید دید چرا دولت دست از سر اقتصاد برنمی دارد و به نقش اصلی و حاکمیتی خود بازنمی گردد؟ چه اتفاقی افتاده است که حکمرانی اقتصادی به رغم مواجه با دستاوردهای اقتصادی اش همچنان خود را دانای کل می داند؟

 به نظر می رسد که آن ها جواب تمام این پرسش ها را می دانند، اما گویا اراده ای برای این کار وجود ندارد و یا شاید نفع شخصی و گروهی و استفاده از منافع عمر کوتاه مدیریت ها و در اختیار داشتن منابع عمومی بیش از کشور و مردم برای آن ها در اولویت باشد؟

علی طجوزی

پایگاه خبری اسب بخار