پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

صنعت خودروسازی ایران؛ یتیمی گرفتار سرپرستان بد

طی روزهای اخیر با ورود سازمان بازرسی و تأکید بر آغاز حضور مجدد شواری رقابت و حمایت بخشی از بهارستان‌نشینان، صنعت خودروسازی ایران را به مثابه یتیمی گرفتار سرپرستان بد نشان می دهد، یتیمی که صغیر است و نمی تواند خودش برای خودش تصمیم بگیرد.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، بورس کالا طی پنج ماهه گذشته با استقبال طرفین دادوستد، مردم و تولیدکننده، همراه شده است. البته مردم می دانند که باز هم به نوعی متضرر هستند، اما از میان بد و بدتر طبیعتاً بد را انتخاب می کنند. در هر صورت، خرید خودرو با ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون کم تر از بازار، در شرایط فعلی نمی تواند گزینه بدی باشد. آن هم در شرایطی که تورم و مسائل مؤثر بر اقتصاد باعث کاهش ارزش دارایی های مردم شده است. بنابراین اگر نیت مصرف و حتا فروش داشته باشند، بورس کالا یک بار این شانس را به آن ها می دهد. در سوی دیگر، خودروسازان ایستاده اند، جایی که تا پیش از این مجبور بودند زیر بار قیمت گذاری دستوری بروند، اما حالا با فرایند جدید می توانند مانع از توزیع رانت شوند و سهمی بیش تری از تولید ببرند.

البته همان طور که اشاره شد، در این فرآیند، خودروسازان و دولت سهم بیش تری دارند. با این حال، رضایت طرفین نیز وجود دارد، اما طی روزهای اخیر، برخی از نمایندگان مجلس طی نامه ای از شورای رقابت خواسته اند که به موضوع قیمت گذاری خودرو ورود کند. این ورود یادآور خاطرات تلخ و دردناکی است. با این حال مشخص نیست که تحت لوای چه استدلال و منطقی این دعوت صورت پذیرفته است. هر چند که آن ها عدم شفافیت را مطرح می کنند،‌ اما آیا انتشار خبر فراخوان مدیران دو خودروساز بزرگ و معاونان وزیر صمت به سازمان بازرسی بعد از ۱۰ روز نشانه ای از عدم شفافیت به شمار نمی آید؟ مگر نه این که آن ها خود را دلسوز مردم می دانند، پس به چه دلیل این خبر نباید در مدت زمان کوتاه تر از طریق پل های ارتباطی مردم و مسئولان، رسانه، اطلاع رسانی شود.

در همین حال، حضور و ورود سازمان بازرسی به موضوع قیمت ها، حمایت مجلسیان و خیز دوباره شورای رقابت خودروسازان و مردم را دچار بلاتکلیفی و نگرانی کرده است. یک بار خبر می آید که دیگر در بورس کالا فروشی صورت نخواهد گرفت و در همان روز خبر تأکید بر ادامه فروش منتشر می شود، یک بار خودروسازی اعلام می کند که از بورس کالا خارج می شود و روز بعد خبر می آید که افزایش عرضه اش دو برابر شده است، یک بار خودروسازی نزدیک به ۲۰ هزار خودرو را به بورس کالا می برد و بار دیگر اعلام می کند که اگر سازمان بازرسی دستور دهد از بورس کالا خارج می شود. در واقع می توان گفت، خودروسازی کشور همانند یتیمی است که هر کسی می خواهد درباره آن نظر بدهد و سرپرستی اش را به عهده بگیرد، حتی اگر باعث شود این یتیم به بیراهه کشیده شود؛ شورای رقابت، دولت، مجلس و سازمان بازرسی هم از جنس سرپرستان بد هستند، سرپرستانی که بیش تر می خواهند حرف خود را به کرسی بنشانند و این که چه چیزی برای آینده این صنعت به صلاح است، اصلاً مهم نیست. در واقع به نظر می رسد هنوز هیچ یک از نهادهای اقتصادی حاکمیتی در کشور نه تنها درک و تلقی درستی و صحیحی از خصوصی سازی ندارند، بلکه ذاتاً هیچ میل و اراده ای هم برای این کار گویا وجود ندارد. به بیان ساده، تجربه های سال های اخیر نشان داده است که هر گاه و هر موقع که دولت و حاکمیت در بخشی از اقتصاد ورود کرده است، نتیجه فاجعه بار بوده است. آیا زیان انباشته ۱۲۰ هزار میلیارد تومانی، فاصله روزافزون با دانش روز دنیا، ایجاد دلالی های جدید فاجعه به شمار نمی آید؟

آیا افرادی که به دنبال مصادره صنعت خودروسازی کشور هستند، تا به حال به دنبال این بوده اند که ببینند چه تفکر و عواملی باعث تغییر کارکرد خودرو شده است؟ آیا تنها زورشان به خودرو و خودروساز می رسد یا می توانند با تولیدکنندگان مواد اولیه هم سرشاخ شوند؟ آیا ورود به مقوله خودرو برای عوام فریبی نیست؟آیا آنها می دانند چه مسائلی قیمت خودروها را تا این سطح بالا کشیده است؟ آیا می دانند که ۷۰ درصد تولید با در دو طرح فرسوده و جوانی قرعه کشی شود وتنها ۳۰ درصد در بورس کالا عرضه می شود؟ آیا در این تصمیمات ردپای رانت و رانت خواری دیده نمی شود؟ آیا این حضورها و تأکیدها ارتباطی به سود ۸۵درصدی دولت از محل واردات ندارد؟ آیا واقعاً به دنبال شفافیت هستند؟ به نظر می رسد نمی توانند به این پرسش های پاسخ درست و قانع کننده ای بدهند، گویا صفر سودهای در راه، حسابی ذهن و فکرشان را درگیر کرده است. در این میان، هر چند شاید در ظاهر خودروساز متضرر باشد، اما آن که در نهایت تاوان این گروکشی را پرداخت خواهد کرد مردم هستند، مردمی که در ظاهر برای مسئولان مهم هستند اما مشخص نیست چرا تصمیماتی که اتخاذ می شود بر علیه آن هاست. در این وضعیت و آشفتگی به نظر می رسد این یتیم ترجیح می دهد بدون سرپرست و تنها بماند تا این که در آتش سرپرستان بد بسوزد و آینده اش دود شود.