پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

بسته تر شدن مسیر تنفس خودروسازان با الزامات جدید

در حالی که به نظر می رسید که خودروسازان با عرضه خودرو در بورس کالا قرار است نفسی تازه کنند، اما برخلاف تصور با الزام آنان به تأمین مواد اولیه باید شاهد بسته تر شدن مسیر تنفس خودروسازان باشیم.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، صنعت خودروسازی کشور از آن دست صنایعی شده است که به توجه به اثرات سیاست های دستوری به جای باز کردن دست های آنان و حرکت به سمت هموار و وسیع تر کردن مسیر بیش تر دچار دست اندازها و سنگ اندازی ها می شود.

یکی از جدیدترین موانع و چهارچوب هایی که لای چرخ این صنعت گذاشته شده است، الزام تأمین مواد اولیه از منابع داخلی است، یعنی از این به بعد خودروسازان موظف و مکلف هستند که تمام مواد اولیه مورد نیاز را از منابع داخلی تهیه کنند.

به نظر می رسد دولت این تصمیم را برای حمایت از صنایع داخلی و همچنین جلوگیری از خروج ارز اتخاذ کرده باشد. با این حال، به نظر می رسد در این زمینه نه تنها کمی عجولانه عمل کرده است، بلکه باعث خواهد شد از این پس، دست خودروسازان پیش تولیدکنندگان مواد اولیه دراز باشد. در واقع، دولت وقتی این الزام را می گذارد می خواهد بازار تضمین شده ای را در اختیار تولیدکنندگان مواد اولیه قرار دهد، اما در این میان، به نظر می آید فراموش کرده است که طی سال های اخیر برخی از کمبودهای بازار از طریق همین تولیدکنندگان به وجود آمده است. به این معنی که آن ها بدون توجه به نیاز بازار و میزان مصرفی که دارد، مواد اولیه تولیدشده را تا سقف مشخص شده در بورس کالا عرضه می کردند، مابقی آن با توجه به درآمدهای ارزی به سمت صادرات هدایت می شدند. هر چند این عمل تراز تجاری کشور را تا اندازه ای مثبت می کرد، اما در مقابل، نباید فراموش کرد تولیدکنندگان اعم از خودروساز و قطعه ساز با چه مکافاتی می بایست مابقی نیاز خود را از بازار آزاد تهیه می کردند.

در همین حال باید توجه داشت هنگامی که این الزام قرار داده می شود، تمام مواد اولیه می بایست دارای استانداردهای مدنظر خودروساز باشد، چراکه آن ها باید از پس استانداردهای ۸۵ گانه برآیند. به عنوان مثال، در حال حاضر، بخشی از ورق های فولادی مورد نیاز خودروسازان فاقد آن متغیرهایی است که مورد نیاز خودروساز قرار دارد. در حال حاضر، فولادسازان کشور توان تولید ورق های فولادی با استقامت ۲۰۰ مگا پاسکال را دارا هستند، این در حالی است که ورق مورد نیاز خودروساز باید ۵۰۰ مگا پاسکال باشد. بنابراین پیش از خودروساز، تولیدکنندگان مواد اولیه باید موظف به عرضه مواد مورد نیاز این صنعت اولیه با استانداردهای روز دنیا باشند.

آیا در حال حاضر، فولاد، پتروشیمی، مس و سایر  منابع داخلی می توانند استانداردهای روز دنیا را داشته باشند؟ آیا آن ها می توانند کیفیت مدنظر خودروسازان را تأمین کنند؟ این تصمیم به عنوان راهی برای مقابله با تحریم ها و تضمین خرید برای تولیدکنندگان مواد اولیه در نظر گرفته شده است؟ آیا به منزله تضعیف تولید داخل در آستانه واردات نیست؟ آیا نمی شود از تولید داخل به نحو دیگری حمایت کرد؟ هر چند خودروسازان قدرت مخالفت یا اعتراض علنی به این نوع تصمیمات را به دلیل ماهیت دولتی صنعت و اقتصاد کشور ندارند، اما دست بالای لاستیک سازان به اندازه کافی نمی تواند یک مثال گویا برای این الزام باشد.

در این شرایط، بسیاری از خودروسازان به صورت علنی و رسمی اعتراضی نداشته و ندارند، اما الزام به استفاده از محصولات تولید داخل در شرایطی که آن ها توان پاسخ گویی به تقاضا را ندارند، جز افزایش قیمت و رفتارهای ارباب-رعیتی تولیدکنندگان مواد اولیه با خودروسازان چه نتیجه ای خواهد داشت؟

به بیان ساده، الزامات و قیدها و دستوراتی که طی سال های اخیر صنعت خودروسازی کشور را در تنگنا قرار داده است، نتیجه ای جز زیان و افزایش فاصله با سایر کشورها را نداشته است. تحمیل زیان انباشته ۱۲۰ هزار میلیارد تومانی یک نمونه از این الزامات و تأکیدات است، اما مشخص نیست که با توجه به روشن بودن اثر این گونه اقدامات، باز هم قرار است خودروسازی مرغ عزا و عروسی صنعت کشور باشد.