پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

استفاده ابزاری از کارگران شاغل در خودروسازی

مناظره شب گذشته (۱ خرداد ۱۴۰۲) هیچ نکته تازه ای نداشت و فقط باز هم شاهد استفاده ابزاری از کارگران شاغل در خودروسازی بودیم.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، شب گذشته رسانه ملی شاهد مناظره دو نماینده مجلس میرسلیم و رشیدی کوچی با موضوع «اما و اگرهای واردات خودروهای کارکرده برای مدیریت بازار خودرو» بود.

یکی خودروسازی را به لگن ساز تشبیه کرد و دیگری فرقی بین لندکروز و ۲۰۶ قائل نبود. یکی می گفت مردم ما پول بنز می دهند و پراید سواری می شوند و دیگری از عدم نیاز زنان خانه دار به خودرو دم می زد. 

البته حرف تازه ای مطرح نشد، بحث همان همیشگی بود، یعنی اگر کسی این مناظره را ندیده باشد هیچ چیزی را از دست نداده است. تکرار و تکرار و تکرار.

خلاصه حرف های دو مجلس نشین

رشیدی کوچی به عنوان موافق واردات معتقد است مردم خودرو را گران می خرند و با واردات بازار به تعادل می رسد. وی درباره این که چرا با واردات خودروهای دست دوم موافق است گفت: «پاسخ به این پرسش که چرا موافق واردات خودروهای کارکرده هستیم باید بگویم دلیلش خیلی ساده است؛ باید انحصار خودروسازان، که به دلیل تصمیمات غلط گذشتگان در ۴۰ و ۵۰ سال گذشته ایجاد شده است، شکسته شود.»

این نماینده مجلس با بیان این که انحصار در صنعت خودرو شکسته نمی شود مگر با واردات خودروهای نو و کارکرده و ایجاد رقابت در بازار، تصریح کرد: «متأسفانه امروز خودروهایی که در کشور ما چه مونتاژ و چه تولید می‌شوند به دلیل انحصار بازار از کیفیت بسیار پایینی برخوردار هستند و حتا به راحتی در دسترس مردم قرار نمی‌گیرند. جالب این جاست قیمت آن ها هم نسبت به بازار جهانی بسیار بالاست.»

میرسلیم هم که مثل همیشه مدافع تولید بود و در خصوص صحبت های خود در مخالفت با واردات کالاهای مستعمل و توییتر اخیر خود مبنی بر این که «این ‎افتخار برای هر ملتی است که دست‌رنج هنر و دانش و تلاش و ‎خلاقیت خود را مصرف کند، نه آن که با دریوزگی تفاله دیگران بر خود ببالد»، گفت: «صحبت من درباره تصمیماتی که در نظام ما اتخاذ می شود و این تصمیمات هم برای اعتلا و پیشرفت کشور است. از جمله مهم ترین مسائلی که با آن مواجه هستیم و من به آن اشاره و حتا دفاع کردم این است که ما در کشور با مشکلاتی از جمله گرانی، تورم، اشتغال روبه‌رو هستیم که باید بررسی شود واردات کلاً برای کشور چه کار خواهد کرد.»

وی  با اعلام این که امروز ما به طور ویژه در شرایط خاص تحریم قرار گرفته ایم، افزود: «در شرایط عادی مبادله تجاری برقرار است و ما به راحتی می توانیم صادرات و واردات کنیم البته باید این موازنه را در کشور برقرار کنیم تا به نفع کشور تمام شود، اما در شرایط تحریمی که قرار گرفته ایم صادرات به سادگی انجام نمی‌گیرد و ناچاریم در برخی از موارد تخفیف بدهیم تا جذابیت برای خریدار در مقابل رقبا  ایجاد شود. همین موضوع به نفع ما نیست، اما ناچاریم این کار را انجام دهیم، از طرف دیگر، واردات مواجه با محدودیت است.»

انحصار٬ تحریم و رانت

باقی صحبت های این دو نماینده چیزی جز تشریح آن چه پیش تر اشاره شد نبود. تنها ادبیات، نحوه بیان و شیوه استدلال ها متفاوت بود. با این حال، چیزی جز تکیه و تکرار انحصار، تحریم و رانت وجود نداشت. اما مسئله اصلی استفاده ابزاری از مردم و در این مناظره کارگران شاغل در خودروسازی کشور بود. یعنی در حالی هر دو طرف نگران مردم و اشتغال بودند که هیچ کدام راه کاری درست و اصولی نه تنها برای  ارائه نداشته اند، بلکه تاکنون تاوان تمام این تفکرات و ایده های ناب و خاص را مردم با جان و مال و آینده خود داده اند.

به بیان ساده، صنعت خودروسازی کشور در حالی به وضعیت امروز دچار شده است که حتا در این مناظره هم هیچ یک از طرفین نه تنها نظری به بخش خصوصی نداشته اند، بلکه از فحوای کلام‌شان این گونه برمی آمد که گویا غیر از ایران خودرو و سایپا، خودروساز دیگری در کشور وجود ندارد، چراکه محور اصلی استدلال رشیدی کوچی، حمایت از خودروسازان بود و میرسلیم نیز به گرانی، تورم و اشتغال تکیه می کرد. اما مسئله اصلی این است که در هر دو صورت اتفاق خاصی برای مردم رخ نخواهد داد، یعنی اگر واردات خودروهای دست دوم هم انجام شود، با توجه به نرخ های تعرفه، نرخ ارز و قیمت های بازار باز هم منفعتی برای مردم حاصل نخواهد شد. در صورت ادامه وضع موجود نیز باز هم غیر از سیستم رانتی باز هم کسی نفعی نخواهد داشت. 

به بیان دیگر، یک نماینده برای کنترل بازار از واردات حرف می زند که حتا در صورت اجرا باز هم بخش اعظمی از جامعه قدرت خرید خود را از دست داده اند و اگر بر تولید داخل تکیه شود باز هم خرید خودرو برای بسیاری از مردم امری محال شده است، اما کسی در این مناظره به عدم تناسب درآمدها و هزینه های زندگی کارگران شاغل در خودروسازی اشاره ای نکرد، کسی نگفت چرا با استفاده ابزاری از اشتغال در این بخش باعث رودرو قرار گرفتن مردم با شاغلان این بخش خواهید شد؛‌ یعنی در شرایطی که خودرو به یک شاخص زندگی بدل شده است، مردم فکر می کنند چرا باید برای حفظ اشتغال در دو خودروساز بزرگ یک ایران باید تاوان و هزینه بدهد، اما کسی نمی گوید کارگر کارگر است. آیا این افراد از رانت های توزیع شده منفعتی داشته است یا این بار متولیان و مسئولان برای پیش‌برد اهداف خود پشت کارگران سنگر گرفته اند؟