ماجرای کیهان و مانع‌تراشی برای واردات خودرو چیست؟

پراید و هیوندای
پراید و هیوندای

اخیراً، روزنامه کیهان نوشته است: «مسافت ۳۰۰ کیلومتری در ایران با ماشین پراید ۳ ساعته طی می‌شود. همین مسافت در عراق با هیوندای النترا ۷ ساعت طول می کشد. دلیل آن این است که ایران پول نفت را هزینه زیرساخت‌ها کرده ولی عراق همین هزینه را برای واردات ماشین انجام داده است. می‌خواهم عرض بکنم وقتی فهم درستی از اقتصادداری داشته باشیم با دیدن چهارتا ماشین خارجی به جای خودتحقیری، رفتار عقلانی ایران در این چهل سال را متوجه می‌شویم.»

آریزو 8 آریزو 8

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، در این خصوص باید اظهار کرد که چنین قیاس مع الفارقی تنها می تواند نشان از سوگیری مقایسه کننده برای دستاوردسازی و پنهان کاری نقدهای سازنده باشد. اکنون برای این که متوجه شویم چرا این قیاس صحیح نیست و می تواند با هدف جهت دهی به افکار عمومی منتشر شده باشد، می توانیم چند گونه مختلف از این قیاس را مثال بزنیم؛ در آلمان، هم می توان یک مسیر ۳۰۰ کیلومتری را با خودرو در کم تر از ۲ ساعت طی کرد و هم می توان خودروهای روز دنیا را در اختیار داشت؛ در ژاپن می توان این مسیر را با قطار در کم تر از یک ساعت طی کرد و خودروهای روز دنیا را در اختیار داشت؛ در سنگاپور که تولیدکننده خودرو هم نیست می توان این مسافت را در کم تر از ۳ ساعت طی کرد و خودروهای روز دنیا را نیز در اختیار داشت.

از این رو، می بینیم چنین مقایسه ای مبنای عقلانی ندارد و توسعه زیرساخت ها با واردات و بازار آزاد منافاتی ندارد، اما کیهان نکته دیگری را نیز مورد توجه قرار داده که عراق پول نفت را صرف واردات خودرو کرده است و ایران صرف توسعه زیرساخت ها. اگر بخواهیم درآمد نفتی ۴۰ سال را، که کیهان به آن اشاره دارد، محاسبه کنیم به اعدادی بالای ۱.۲ تریلیون دلار می رسیم که اگر این درآمد صرف زیرساخت ها می شد، با توجه به متوسط هزینه ۵۰۰ هزار دلاری برای ساخت هر کیلومتر آزادراه، ایران می توانست ۲.۴ میلیون کیلومتر آزادراه داشته باشد. حال برای این که درک بهتری از این مسافت داشته باشیم باید گفت، محیط استوای زمین ۴۰ هزار کیلومتر است و با آن مسافت می شد ۶۰ بار محیط استوای کره زمین را تبدیل به آزادراه کرد.

در عین حال، ایران می توانست با این درآمد، کمپانی های خودروسازی تویوتا، پورشه، مرسدس بنز، ب ام و، فولکس واگن، هوندا، فراری، فورد، جنرال موتورز، هیوندای، کیا، نیسان، سوبارو، رنو و مزدا را با ارزش های امروزشان خریداری کند و ۳۰۰ میلیارد دلار نیز برایش بماند که با آن ۳۰۰ میلیارد دلار هم می شد ۶۰۰ هزار کیلومتر آزادراه در کشور ساخت که آن هم با ارزش امروز است. ضمن این که، ایران در این ۴۰ سال تنها درآمد نفتی نداشته و باقی درآمدها نیز بوده است، که اگر درآمدها واقعاً خرج زیرساخت می شد، امروز نیاز نبود همه مردم دنبال خودرو باشند و همه می توانستند به راحتی با حمل و نقل عمومی به امور خود رسیدگی کنند. اکنون متوجه می شویم که مقایسه کیهان تا چه حد می تواند سطحی نگرانه باشد. کشور، هم به تکنولوژی نیاز دارد و هم به زیرساخت و هم به تعهد و صداقت. زمانی که همین زیرساخت های مورد اشاره کیهان با مصالح غیر استاندارد ساخته می شوند و هزینه های نگهداری را به شدت بالا می برند؛ به عبارتی، ایران تنها کشوری است که هر ساله بسیاری از جاده ها را نوسازی می کند و باز هم یک آسفالت سالم در جاده های بین شهری دیده نمی شود.

نمی شود گفت که چون زیرساخت داریم دیگر خودرو نداشته باشیم و یا اگر خودرو می داشتیم دیگر زیرساخت نداشتیم. این نوع نگاه کیهان نه تنها شعور مخاطب را به شدت مورد توهین قرار می دهد، بلکه از دیدگاهی نیز به بلاگرهای اینستاگرامی شبیه است که موضوعی غیر منطقی را در بوق و کرنا می کنند که دیده شوند. حقیقت ماجرا این است که ایران در سال های گذشته می توانست با درآمدهای خود و تعامل با جهان هم توسعه زیرساخت ها را بسیار بهتر از وضعیت کنونی در اختیار داشته باشد و هم شریک و بهترین خودروسازان دنیا شود و صاحب تکنولوژی باشد، اما تا زمانی که چنین دیدگاه های کوته فکرانه ای به واسطه سهم خواهی از عدم توسعه و پیشرفت و ارتباطات بین المللی در کشور وجود داشته باشد، نه تنها نمی توان امید به بهبود وضعیت موجود داشت، بلکه می توان انتظار داشت که همین زیرساخت ها و همین خودروها نیز به دست مردم نرسد.

تازه ترین اخبار و ویدیوهای خودرویی را در کانال تلگرام و اینستاگرام اسب بخار دنبال کنید.