پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

همکاری خودروسازان ایران با چین انتخاب نیست، اجبار است

اخیراً، معاون صنایع حمل و نقل وزارت صمت در پاسخ به اظهار نگرانی قطعه سازان گفته است که بسیاری از کشورها با چین کار می‌کنند، اما به نظر منطقی یک نکته را نادیده گرفته است، چراکه همکاری خودروسازان ایران با چین انتخاب نیست، اجبار است.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، حجم ۵۴۴ میلیون ثبت سفارش قطعه چینی از سوی خودروسازان ابهام ها و حاشیه های زیادی را ایجاد کرده است. این در حالی است که قطعه سازان معتقد هستند توانایی پاسخ‌گویی به نیازهای داخلی را دارند و ادامه این روند و همراه شدن آن با عدم پرداخت مطالبات می تواند در آینده باعث تعطیلی و حتا نابودی صنعت قطعه سازی در کشور شود. در مقابل، خودروسازان می گویند قطعاتی که وارد می کنند جزء آن دسته قطعاتی هستند که تولید داخل ندارند و همچنین در برخی موارد قیمت قطعه داخلی به مراتب بالاتر و به همان اندازه از نظر کیفی پایین تر است. هر دو طرف هم خود را محق می دانند و هیچ کدام نیز از موضع خود عقب نشینی نمی کنند. با این حال، میزان مطالبات معوق و سر رسید شده و همچنین حجم ۵۴۴ میلیون دلاری ثبت سفارش از چین تعبیراتی دیگری هم در پی داشته است.

در همین رابطه، معاون صنایع حمل و نقل وزارت صمت گفته است: «اگر با چینی‌ها کار می‌کنیم مسئله حمایت از واردات و مونتاژکاری و بی‌توجهی به ساخت داخل نیست، چراکه بسیاری از کشورها با چین کار می‌کنند، بنابراین همکاری با چینی‌ها نباید تعبیر به تغییر جریان داخلی سازی و بی‌توجهی به داخلی سازی در صنعت خودرو شود.»

در این میان، به نظر می رسد وی یک نکته اساسی را فراموش کرده است، چراکه در حال حاضر، هیچ کشوری غیر از چین با خودروسازان ایرانی همکاری نمی کند. هنوز صنعت خودروسازی کشور به طور مستقیم در وضعیت تحریم قرار دارد، همچنان برای نقل و انتقال مستقیم با مشکل مواجه هستیم. نتیجه این که، همکاری خودروسازان با چین انتخاب نیست، اجبار است و در حال حاضر، چاره و راه دیگری وجود ندارد.

در این وضعیت، کدام کشور می تواند بدون ترس از عواقب همکاری با ایران پذیرای حجم سنگین ثبت سفارش باشد؟

چین نیز از در دوستی و رفاقت با ایرانی ها همکاری نمی کند، همان طور که نفت را با تخفیف و بسیار پایین تر از قیمت جهانی می خرد، مواد اولیه ای را هم که به چین می رود با تخفیف می خده و قطعات را با قیمت روز می فروشد. البته معاون وزیر صمت در خصوص این که چین با تمام کشورهای دنیا همکاری می کند، درست گفته است، اما مهم نحوه همکاری است؛ چین برای بسیاری از کشورهای دنیا یکی از گزینه هایی است که در اختیار دارند و می توانند کالای مدنظر را خریداری کنند، اگر آن چه می خواهند را در چین به دست نیاورند جای دیگری تهیه می کنند.

اما آیا خودروسازان ایران چنین امکانی را در اختیار دارند؟ آیا به راحتی می توانند قطعاتی که تولید داخل ندارد را از مبدأ دیگری تهیه کنند؟ آیا تولیدکنندگانی که در سال های تحریم با غیر چینی ها کار کرده اند، در حال حاضر، وضعیت مناسبی دارند؟

در حال حاضر، نگرانی اصلی این است که چرا همچنان تنها مبدأ واردات ایران چین است؟ این موضوع نه تنها در خصوص ثبت سفارش برای قطعات صادق است، بلکه در بحث واردات خودرو نیز مصداق دارد، به نحوی که، خودروهای وارداتی ژاپنی هم چینی هستند؛ در این کشور و برای بازارش تولید می شوند. در واقع، بحث و جدل در خصوص واردات و پشت کردن به تولید داخل فرع قضیه است و اصل داستان به عدم ارتباط عادی و بدون تنش با سایر کشورهای جهان مرتبط می شود.

این مسئله نه تنها میزان وابستگی خودروسازان به چین را بیش تر کرده است، بلکه دستیابی به دانش و تکنولوژی های روز صنعت خودروسازی را نیز تحت تأثیر خود قرار داده است. وضعیت تحریمی و فشارهای ناشی از آن بر اقتصاد و از جمله صنعت خودروسازی کشور باعث شده است هزینه تولید به شدت در ایران افزایش پیدا کند، حتا در موارد بسیاری واردات از تولید ارزان تر تمام می شود.

در این میان، شاید خودروسازان همچنان بر حمایت از تولیدکننده داخلی قطعات اصرار و تأکید دارند و برای آن استدلال های بی شمار می آروند، اما واقعیت این است که در هر صورت، تورمِ موجود و افزایش هزینه های تولید رفته‌رفته واردات را به صرفه تر از تولید می کند. بنابراین تا زمانی که نتوانیم در انتخاب مبدأ خرید با دست باز عمل کنیم، این وضعیت ادامه خواهد داشت. در هر صورت، دولت اجازه خاموشی چراغ تولید غول های جاده مخصوص را نخواهد داد. حال این تولید با چه هزینه ای و محل تأمین آن از کجا باشد، فعلاً در درجه اول اهمیت نیست، این که ادامه تعمیق وابستگی به چین هم چه خطراتی در پی دارد مهم نیست؛ فقط در حال حاضر، خودروسازی ایران باید زیبا دیده شود، آن ها ویترین صنعت کشور هستند و خطوط تولید فعال پاسخی محکمی به تحریم کنندگان است.