پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

خودروهای غیرچینی با بودجه ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان – رنو مگان

توسعه برای هر ملت یک دست آورد بزرگ و ارزشمند تلقی می شود. به خصوص هنگامی که این اتفاق در بازه ای کوتاه رخ دهد. روزگاری چین کشوری بود که کم تر کسی به آن بها می داد.
اکنون غول اقتصاد جهان شده است و روز به روز بالاتر می رود. صنعت خودروسازی چین که تا یک دهه پیش، همچون صنعت خودروی ایران، فقط به مونتاژکاری می پرداخت، اکنون به مرحله ای رسیده است که پلت فرم اختصاصی طراحی می کند، پرچم دار تولید خودروهای تمام الکتریکی در دنیا شده است و به تست خودروهای خودران می پردازد! آن ها طراحان و مهندسان مطرح دنیا را به استخدام خود درمی آورند تا مراحل توسعه و تولید محصولات جدید خود را، با کم ترین ریسک و بالاترین کیفیت به انجام برسانند. اکنون جهانیان طور دیگری به صنعت خودروسازی چین نگاه می کنند. آن ها سال به سال درحال سبقت گرفتن از یکدیگرند و با سرعتی که پیش می روند، به یقین در آینده ای نزدیک به سلطان بلامنازع این صنعت تبدیل می شوند.
اما آیا درحال حاضر می توان ادعا کرد کیفیت خودروهای چینی در نگاه مردم، برابر با تولیدات دیگر کشورهای آسیایی و اروپایی است؟ اگر واقع بین باشیم، هنوز نه! با وجود فروش بالا و روز افزون تعداد خودروهای چینی درحال تردد در خیابان، بیش از نیمی از جامعه همچنان با نگاهی آکنده از شک و تردید به چهار چرخ های چینی می نگرند. درواقع شاید چینی ها در واحدهای تحقیق و توسعه خود به دست آورد های بزرگی رسیده باشند، اما در عمل آن چه از آن ها در بازار مشاهده می شود، خودروهایی هستند که فقط در مقایسه با اسلاف خویش، بهتر و باکیفیت تر شده اند. بنابراین تا زمان پذیرفته شدن کامل آن ها در این صنعت، همچنان بسیاری از مشتریان به سراغ برندهای معتبرتر می روند. حال اگر در بازار پرماجرای خودرو در ایران، شخصی قصد ارتقای خودروی ایرانی خود به خودرویی توانمندتر را داشته باشد، با بودجه ای در محدوده ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان، چند انتخاب غیر چینی پیش روی خود دارد؟ در این سلسله مقالات بر آن شدیم تا به بررسی غیر چینی های متوسط بازار بپردازیم.

رنو مگان
«مگان» سدان سگمنت C «رنو» است که طرف داران زیادی در بازارهای مختلف دارد. مگان درواقع کانسپتی از رنو بود که در سال ۱۹۸۸ رونمایی شد. یک سدان مفهومی و آینده نگر که هیچ گاه به مرحله تولید نرسید. مگان برای اولین بار در سال ۱۹۹۵ وارد بازار شد. نسل اول مگان در قالب مدل های سدان، لیفت بک و استیشن واگن به بازار اروپا عرضه شد. این نسل از مگان طراحی چندان زیبایی نداشت، با این حال، ۸ سال بر روی خط تولید دوام آورد. نسل دوم مگان با طراحی متحول شده در سال ۲۰۰۳ معرفی شد. این نسل نیز در مدل های سدان، هاچ بک، استیشن و کروک به بازار آمد و فروشی بالا را نصیب کمپانی رنو کرد. پای نسل دوم مگان حتا به ایران هم باز شد. باوجود موفقیت زیاد نسل دوم، نسل سوم در سال ۲۰۰۸، به عنوان جایگزین مدل قبلی، معرفی شد. با این حال، تولید نسل دوم هنوز در برخی از کشورها ادامه داشت. با فرا رسیدن سال ۲۰۱۵، سرانجام نسل سوم هم به دوران بازنشستگی رسید و نسل چهارم با طراحی کاملاً جدید به خطوط تولید پیوست. نسل چهارم مگان دنباله رو همان سبک طراحی های جدید رنو بود که از تلیسمان شروع شده است. تفاوت های ظاهری بسیار اندکی میان مگان جدید و تلیسمان مشاهده می شود و همین شباهت زیاد سبب شده است که عده ای مگان نسل چهار را با لقب «تلیسمان کوچولو» بشناسند!
نسل دوم مگان از سال ۱۳۸۶ به خط تولید شرکت «پارس خودرو» راه یافت. در آن زمان که هنوز خبری از تحریم های ظالمانه علیه صنعت خودرو نبود، خودروسازان معتبر و به خصوص فرانسوی ها همکاری گسترده ای با شرکت های ایرانی داشتند. مگان و تندر ۹۰ دو تحفه جدید رنو در دهه هشتاد برای ایران بودند. تحفه هایی که از سوی مردم پسندیده شدند و نامی نیک از خود به یادگار گذاشتند. پارس خودرو ابتدا تولید مگان را با موتور ۱۶۰۰ سی سی و جعبه دنده دستی آغاز کرد. در سال های اول، مگان های ۲۰۰۰ اتوماتیک به صورت تمام وارداتی از ترکیه به ایران می آمدند. در سال های بعد، مونتاژ این نسخه هم در برنامه کاری پارس خودرو قرار گرفت. تولید مگان در ایران تا سال ۱۳۹۲ ادامه داشت و از سال ۱۳۹۳، با خروج موقتی رنو از صنعت خودروسازی کشور، مگان برای همیشه با بازار ایران خداحافظی کرد. حتا بعد از بازگشت رنو در دوران برجام هم نه طرف فرانسوی و نه ایرانی علاقه ای برای تولید مجدد مگان از خود نشان ندادند. اما در همین سال های اخیر نسل سوم مگان با نام های جدید توسط شرکت «نگین خودرو» در تعدادی محدود به بازار ایران رسید. نسخه هاچ بک نام «اسکالا» را به خود گرفت و مگان صندوق دار نیز با نام «فلوئنس» عرضه شد. هرچند این خودروها را امروز کم و بیش در خیابان ها می توان مشاهده کرد، اما موفقیت آن ها در مقایسه با مگان های مونتاژی اصلاً قابل توجه نبود. شرکت های رنو و نگین خودرو تصمیم داشتند نسل چهارم مگان را نیز به صورت وارداتی و در تیراژی انبوه به ایران بیاورند که ممنوعیت واردات خودرو و اوج گرفتن دوباره تحریم ها مانع از این کار شد. خودرویی که با ظاهری شبیه به تلیسمان می توانست بازار این کلاس را در دست بگیرد و فروشی تاریخی بر جا بگذارد.

طراحی
مگانی که در بازار ایران وجود دارد، درواقع فیس لیفت سال ۲۰۰۶ نسل دوم این خودروست. بیش تر تغییرات در این فیس لیفت به نمای جلو باز می گردد. در گرافیک داخلی چراغ ها یک لنز اضافه شده است. جلوپنجره از حالت افقی به مورب تغییر زاویه داده است. شبکه ورودی هوای سپر نیز بزرگ تر از قبل شده و زه سپر از نو طراحی شده است. مگان در نمای جلو حالت اخم دارد که این قیافه به سلیقه ایرانی ها خوش می آید. جلوپنجره از دو شبکه خط دار تشکیل شده که در امتداد چراغ ها قرار دارند. سپرهای جلو و عقب به زه های پلاستیکی غیرهمرنگ با بدنه مجهز شده اند که چندان با استانداردهای طراحی امروزی مطابقت ندارند. دو چراغ مه شکن کوچک نیز در دو سوی سپر جلو خودنمایی می کنند. در نمای کناری با یک سدان اروپایی با طراحی پخته رو به رو می شویم. طراحی درها و ستون ها به شکلی کاملاً منطقی انجام شده است. مگان درهای بزرگی دارد که نوید راحتی بیش تر سرنشینان برای سوار و پیاده شدن را می دهد. یک زه باریک همرنگ با زه های روی سپرها بر روی درها نیز چسبانده شده است. دستگیره های درها از نوع آسان بازشو هستند. آینه های کناری، طرحی ساده و معمولی دارند. برجستگی گلگیرها اندک است، اما طراحی کناری را کامل تر می کند. از المان های جالب در این نما، چراغ راهنمای روی گلگیر است که شکل هندسی مثلثی دارد. بسیاری نمای عقب مگان را شبیه به لاک پشت می دانند! ادعای آن ها چندان هم بی دلیل نیست. فرم طراحی چراغ ها و برجستگی صندوق عقب بی درنگ فرم بدن یک لاک پشت را برای بیننده تداعی می کند. چراغ های عقب بدون شک زیباترین عنصر طراحی این نما هستند. گرافیک چراغ ها ساده و قدیمی است.

بر روی درِ صندوق عقب بازی زیادی با خطوط را می توان مشاهده کرد. با این وجود، باز هم طراحی این بخش بیش از حد ساده و خلوت به نظر می رسد. سپر عقب نیز با زه مشابه با همان سپر جلو پوشانده شده است. بر روی سپر عقب هیچ المان خاصی وجود ندارد و نکته خاصی را دربر نمی گیرد. چراغ ترمز سوم مگان از جالب ترین المان های طراحی این خودروست. این چراغ به شکل یک کمان طراحی شده و در پشت شیشه عقب قرار دارد که در نوع خود منحصر به فرد است. درون کابین، مگان ترکیبی از دیگر محصولات رنو و خلاقیت های جدید است. دریچه های تهویه وسط با یک پنل دایره ای برش خورده اند. این پنل درواقع یکی از سه پنل مربوط به تنظیمات سیستم تهویه خودروست. بالای این دریچه ها یک نمایشگر چندمنظوره کوچک دیده می شود که اطلاعات ضروری را نشان می دهد. زاویه محل قرارگیری پنل سیستم صوتی اندکی نامناسب است و راننده برای نگاه کردن به آن ناگزیر به چشم برداشتن از جاده می شود. البته عمده مالکان مگان در صورتی که بخواهند نمایشگر فابریک بر روی خودروی خود نصب کنند از مدل های جایگزین شونده با نمایشگر بالای کنسول استفاده می کنند. داشبورد مقابل سرنشین از یک سطح کاملاً صاف تشکیل شده است که طراحی آن در گذر زمان می تواند کسل کننده باشد. دسته دنده، همچون تندر ۹۰ اتوماتیک، اندکی زمخت و بلند به نظر می رسد. در عوض، اهرم ترمز دستی یا ترمز پارک به شکلی خلاقانه و شبیه به اهرم های موجود در کابین هواپیما طراحی شده است. غربیلک فرمان ظاهر زیبا و خوش دستی دارد. صفحه کیلومتر از دو استوانه تشکیل شده است و اسپرت و جوان پسند به نظر می رسد. البته نورپردازی آن در شب به رنگ سفید است که چندان هیجان انگیز نیست.

ویژگی های فنی و امکانات
نسل دوم مگان با دو نوع پیشرانه و جعبه دنده مختلف، در تیپ بندی های تجهیزاتی گوناگون وارد ایران شده است. در این مقاله، نسخه فول آپشن مجهز به موتور ۲۰۰۰ سی سی و جعبه دنده اتوماتیک را هدف بررسی خود قرار داده ایم. مگان های ۲٫۰ لیتری از پیشرانه ای به حجم دقیق ۱۹۹۸ سی سی برخوردارند. پیشرانه ای که با تنفس طبیعی قادر به تولید ۱۳۶ اسب بخار قدرت و ۱۸۸ نیوتن متر گشتاور است. این پیشرانه ۱۶ سوپاپ قدرت خود را از طریق یک جعبه دنده ۴ دنده اتوماتیک به چرخ های جلو انتقال می دهد. پیشرانه موجود در مگان را بعدها در رنو داسترهای وارداتی از سوی نگین خودرو هم دیده بودیم. همچنین جعبه دنده ۴ دنده اتوماتیک موجود بر روی مگان، بر روی ساندرو و تندر ۹۰ اتوماتیک نیز وجود دارد و تعمیرکاران ایرانی آشنایی کافی با آن دارند. وزن خالص مگان ۲۰۰۰، بدون سرنشین و بار اضافی، ۱۳۷۰ کیلوگرم است. مگان، به گفته کمپانی سازنده، حداکثر تا ۱۹۵ کیلومتر بر ساعت سرعت می گیرد. شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر آن نیز، در کاتالوگ رسمی، ۱۱٫۱ ثانیه عنوان شده است. ترمزهای مگان در هر چهار چرخ از نوع دیسکی هستند.

مصرف سوخت مگان ۲۰۰۰ اتوماتیک در سیکل ترکیبی شهر و جاده، به گفته شرکت پارس خودرو، ۷٫۸ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر است. باک سوخت مگان ۶۰ لیتر ظرفیت دارد که برای استفاده معمولی، مناسب و کافی به نظر می رسد. نسخه ۲۰۰۰ مگان، به عنوان مدل فول آپشن، امکانات بهتر نسبت به نمونه های ۱۶۰۰ سی سی دارد. اما فراموش نکنید که مگان در سال های اوج حضورش در ایران هم هرگز خودرو پرآپشنی به حساب نمی آمد و در برابر رقبایی همچون کیا سراتو و مزدا ۳ حرف خاصی برای گفتن نداشت. با این حال، استارت دکمه ای، کارت کلید رنو، سنسور نور، سنسور باران، کامپیوتر اطلاعات سفر، گرم کن آینه های کناری، ایموبلایزر (سیستم ضد سرقت)، چراغ های هالوژنی جلو، مه شکن های جلو و عقب، کنترل سیستم صوتی از روی فرمان، تهویه مطبوع اتوماتیک، فرمان مجهز به قدرت کمکی الکتریکی، پشت سری های فعال شونده در تصادف و ۲ کیسه ایمنی هوا تنها آپشن های شایان توجه مگان ۲۰۰۰ هستند. لازم به ذکر است که در مگان ۲۰۰۰های وارداتی، ۶ کیسه هوا وجود داشت که متأسفانه در مدل های مونتاژی، همچون نسخه ۱۶۰۰، تعداد آن ها به ۲ عدد کاهش یافت!

تجربه رانندگی
همان طور که گفتیم، نسخه ای که ما مورد بررسی قرار می دهیم نمونه ۲۰۰۰ سی سی اتوماتیک فول آپشن (E2) است. مگان از نظر شتاب و چالاکی، خودرویی کاملاً معمولی و متوسط است. یک سدان خانوادگی که شاید به درد خالی کردن آدرنالین و هیجان جوانی نخورد، اما برای سفرهای آخر هفته چیزی کم ندارد. شتاب اولیه مگان چندان وسوسه انگیز نیست، اما قطعاً رضایت پدر خانواده را جلب می کند. شاید اگر به جای جعبه دنده ۴ دنده از جعبه دنده ای با ضرایب بهتر در مگان استفاده می شد، شروع حرکت و تیک آف بسیار بهتری را از آن شاهد بودیم. اما در دورهای بالاتر و به تدریج با افزایش سرعت، موتور ۲۰۰۰ سی سی مگان خودی نشان داده و با گشتاور بالایی که دارد، شتاب ثانویه مناسبی را در اختیار راننده می گذارد. بنابراین می توان گفت که شاید مگان در ابتدای حرکت چندان طوفانی نباشد، اما کشش بسیار مناسبی دارد که به هیچ وجه پشت شما را در جاده های پرشیب یا شرایط اضطراری خالی نمی کند. مگان در سال هایی که عرضه می شد همواره یکی از نرم ترین سدان های بازار بود. کیفیت سواری مگان در سطح مطلوبی قرار دارد و بسیاری از کسانی که تجربه رانندگی با آن را داشته اند از سواری لذت بخش آن سخن می گویند.

خوش رکاب بودن مگان از دو عامل مهم ریشه می گیرد. نخست فنربندی و سیستم تعلیق نرم و بی صدای آن است که سواری راحتی از آن به نمایش می گذارد. در مگان خلاف مزدا ۳ یا سراتو خبری از خشکی تعلیق یا کوبش و انتقال ضربه در صندلی های عقب نیست. عامل دوم باکیفیت بودن سواری مگان جعبه فرمان الکتریکی آن است. مگان از اولین خودروهای بازار ایران بود که با فرمان الکتریکی عرضه شد. درحالی که آن سال ها بسیاری از رقبا از فرمان های هیدرولیک بهره می بردند، فرمان الکتریکی مگان، توجه بسیاری از افراد را به خود جلب کرد. از مزیت های اصلی فرمان های الکتریکی می توان به نرمی بسیار بیش تر نسبت به نمونه های هیدرولیک، مصرف سوخت کم تر به دلیل حذف پمپ هیدرولیک فرمان و عدم اتلاف قدرت موتور برای چرخاندن چرخ ها اشاره کرد. اما در بحث فرمان پذیری و پایداری، مگان عملکردی متوسط دارد. نبود سیستم کنترل پایداری (ESP) و نرمی زیاد سیستم تعلیق، دست به دست یکدیگر داده اند تا در پیچ های تند و مانورهای ناگهانی، مگان با حرکات عرضی و گهواره ای رو به رو باشد. البته برای استفاده اصولی و عادی یک خانواده، مگان از چسبندگی لازم برخوردار است و اگر هوس شیطنت با آن نکنید، می تواند شما را راضی نگه دارد.
سپهر عظیمی
پایگاه خبری اسب بخار