پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

تاکسی برقی تئاتر جدید دولت برای فرار از آلودگی هوا

جایگزینی تاکسی‌های فرسوده با تاکسی‌های برقی موضوع جدیدی است که دولت بر آن تأکید دارد، اما پرسش اصلی این است که آیا چنین موضوعی در شرایط کنونی کشور محقق می‌شود؟

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، دولت در ماه‌های اخیر باتوجه‌به افزایش آلایندگی‌ها در کشور و همچنین مصرف بی‌رویه بنزین به علت حضور خودروهای پرمصرف در جاده‌ها و همچنین عدم جایگزینی خودروهای فرسوده با خودروهای نو، اعلام کرد که قرار است بخشی از تاکسی‌های موجود در تهران، با تاکسی‌های برقی جایگزین شوند.
 در این راستا خودروهای مختلفی نیز با عنوان تاکسی برقی وارد کشور شدند و برخی نیز توسط خودروسازان مونتاژ شدند و به گفته مسئولان، قرار است این تاکسی‌ها به‌زودی وارد ناوگان حمل‌ونقل عمومی شوند.
 براین‌اساس اخیراً محسن هرمزی معاون شهردار تهران از آغاز واگذاری تاکسی‌های برقی خبر داد و گفت: «قیمت تمام شده این تاکسی‌ها حدود یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون تومان است که ۶۰۰ میلیون آن وام از سوی شرکت واردکننده با سود ۸ درصد و ۵ساله با اقساط ۱۲ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است و آورده تاکسیران حدود ۱۰۰ میلیون قیمت تاکسی فرسوده و ۳۰۰ میلیون هم باید پرداخت کند، همچنین ۳۰۰ میلیون هم وام کارآفرینی داده می‌شود.»
 به گفته هرمزی، «تا پایان سال جاری، ۲۷ هزار تاکسی برقی از سوی وزارت صمت، ۲۵ هزار تاکسی هم شهرداری تهران وارد می‌کند.»
 این در حالی است که اگر دارندگان تاکسی‌های فرسوده می‌توانستند چنین مبالغی را پرداخت کنند که دیگر تاکسی‌های فرسوده با این تعداد در شهر مشاهده نمی‌شدند. رانندگان تاکسی با وجود چالش‌هایی که بر سر راه این شغل وجود دارد، توانایی کسب درآمد تا این حد را ندارند و اگر هم داشته باشند، هزینه‌های زندگی اجازه نخواهد داد تا اقساط بیش از ۱۲ میلیون تومان را پرداخت کنند.
 ضمن این که اگر قرار باشد برای هر یک از حدود ۵۲ هزار تاکسی برقی مبلغ ۶۰۰ میلیون تومان تسهیلات پرداخت شود، به نقدینگی بیش از ۳۱ هزار میلیارد تومان نیاز خواهد بود که رقمی دور از واقعیت به نظر می‌رسد.
 در کنار این موضوع باید به این مسئله نیز اشاره کرد که اصلاً زیرساخت‌های لازم برای شارژ این خودروهای برقی فراهم نشده است و این خودروها که برای مسافت‌های تقریباً کوتاه به شارژ نیاز دارند، با فرم کنونی فعالیت تاکسی‌های کشور که بیشتر گردشی‌اند و در مسیرهای مختلف اقدام به سوارکردن مسافر می‌کنند، همخوانی ندارد.
 موضوع دیگر خدمات پس از فروش این خودروهاست و درحالی‌که تاکسی‌ها بیشترین استهلاک را در مقایسه با سایر خودروها دارند، باید خدمات پس از فروش مطلوبی نیز برای این خودروها تأمین شود و تأمین خدمات و قطعات این خودروها در دستور کار قرار گیرد.
 بااین‌وجود خدمات پس از فروش نیز مانند ایستگاه‌های شارژ به‌صورت جدی موردتوجه قرار نگرفته‌اند و گویی که این واردات و مراسم‌های رونمایی تنها یک نمایش است که آینده‌اش معلوم نیست و هیچ برنامه‌ای برای آن وجود ندارد.
 نکته دیگر این که همه این مراسم‌ها تا کنون حتی منجر به پلاک شدن یک خودروی برقی به‌عنوان تاکسی هم نشده است.
 علی‌اصغر قائمی، عضو کمیسیون حمل‌ونقل شورای شهر تهران در این راستا اعلام کرد که «حتی یک خودروی برقی هم موفق به دریافت پلاک تاکسی نشده و فقط وعده ورود خودروی برقی داده شده و شواهد و گزارشی از عملکرد اجرایی وجود ندارد.»
 به گفته وی «آذرماه سال گذشته از ۸۸ خودرو آریزو برقی که رنگ‌های مختلفی داشت در حضور شهردار تهران و وزیر صمت رونمایی شد. در دی‌ماه سال گذشته نیز در محل سازمان تاکسیرانی از ۱۹۸ خودروی جک برقی که رنگ سیاه داشتند، رونمایی شد و نکته قابل‌توجه این است که این خودروها یا پلاک نداشتند و یا پلاکشان شخصی بود و پلاک تاکسی نداشتند.»
 قائمی همچنین گفته است که «هنوز در مورد نحوه خدمات پس از فروش اقدامی صورت نگرفته و حتی یک خودروی برقی هم موفق به دریافت پلاک تاکسی نشده و نکته اینکه کماکان یارانه دولتی از محل ماده ۱۲ و شورای اقتصاد تعیین تکلیف نشده است و فقط وعده ورود خودرو برقی داده شده است و هنوز شواهد و گزارشی از عملکرد اجرایی این مصوبه مشخص نیست.»
 این گفته‌ها نیز شاهدی دیگر بر این است که تاکسی‌های برقی چندان هم جلوه واقعی ندارند و بیشتر به یک نمایش شباهت دارند؛ نمایشی که می‌خواهد آلودگی شدید هوایی که به‌وسیله تاکسی‌ها و خودروهای فرسوده ایجاد می‌شود و بنزینی که به‌وسیله این خودروهای غیراستاندارد بی‌رویه می‌سوزد و سرمایه ملی را به باد می‌دهد و دودش هم فقط به چشم مردم می‌رود، را لاپوشانی کند.
 حال باید منتظر ماند و دید که این شعارسرایی‌ها تا کجا ادامه خواهند داشت و جریان واردات خودرو توسط نهادهای دولتی با عنوان تاکسی برقی، بدون درنظرگرفتن نیاز به نقدینگی، تأمین خدمات پس از فروش و ایجاد زیرساخت‌های تأمین انرژی به کجا می‌رسد؟