پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

فرصت صنعت خودرو کشور برای همکاری با چین در نبود اروپایی ها

بازار خودروی ایران در سال های دور با نقش آفرینی شرکت های اروپایی همراه بود، اما اکنون فاصله بسیاری از آن زمان داریم و بیش تر خودروهایی که بازار خودرو را تشکیل داده اند، یا چینی هستند و یا از پلتفرم های چینی بهره می گیرند.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، آمارها نشان می دهند که سهم چین از بازار خودرو در تمام نقاط جهان روز به روز در حال افزایش است و این حقیقت را نمی توان نادیده گرفت که خودروسازان چینی با کاهش قیمت تمام شده و به کارگیری تکنولوژی های روز دنیا، بسیاری از رقبای اروپایی، آسیایی و آمریکایی خود را پشت سر گذاشته اند و با وجود تحولات حال حاضر به نظر می رسد که این پیش روی خودروسازان چینی ادامه دار نیز خواهد بود.

با این وجود، خودروهای چینی تاکنون نتوانسته اند رضایت مصرف کنندگان را از نظر کیفی مانند خودروهای اروپایی، آمریکایی و ژاپنی به دست آورند و مصرف کنندگان در بیش تر نقاط دنیا بر این باورند که خودروهای چینی هیچ گاه نمی توانند در رقابت های کیفی از برندهای شناخته شده خودرویی پیشی بگیرند.

در این بین باید به تاریخچه خودروسازی در چین و همچنین اهداف بازاریابی این خودروسازان نگاهی دقیق داشت و آن را با خودروسازان نام‌دار جهان مقایسه کرد؛ صنعت خودروسازی چین عمدتاً ریشه در اتحاد جماهیر شوروی دارد (کارخانه ها و طراحی های خودروی ثبت شده، در دههٔ ۱۹۵۰ و با کمک اتحاد جماهیر شوروی بنیان‌گذاری شدند) و در ۳۰ سال نخست تشکیل جمهوری دارای حجم پایینی بود، به طوری که، حجم تولید خودرو در چین در این دوره از ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار دستگاه در سال تجاوز نمی کرد. از اوایل دههٔ ۱۹۹۰ این صنعت به سرعت توسعه یافت. در ابتدا، ظرفیت تولید سالانهٔ اتومبیل در چین از مرز یک میلیون دستگاه در سال ۱۹۹۲ عبور کرد. تا سال ۲۰۰۰ کشور چین سالانه دو میلیون دستگاه خودرو تولید می کرد. پس از ورود چین به سازمان تجارت جهانی (WTO) در سال ۲۰۰۱، روند توسعهٔ بازار خودرو شتاب بیش تری گرفت. در بین سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷ بازار خودروی ملی چین به طور میانگین به میزان ۲۱ درصد، یا به عبارت دیگر معادل یک میلیون دستگاه به ازای هر سال رشد کرد. چین در سال ۲۰۰۹ مجموعاً ۱۳٫۷۹ میلیون وسیلهٔ نقلیه تولید کرد، که از این تعداد، ۸ میلیون دستگاه خودروی سواری و ۳٫۴۱ میلیون دستگاه وسیله نقلیه تجاری بودند. چین با این حجم تولید موفق شد از ایالات متحده آمریکا پیشی بگیرد و به بزرگ‌ترین تولیدکنندهٔ خودروی جهان بر پایهٔ حجم تولید بدل شود. در سال ۲۰۱۰، هم میزان فروش و هم میزان تولید خودروی چین از مرز ۱۸ میلیون دستگاه گذشت، که از میان آن ها ۱۳٫۷۶ میلیون دستگاه را خودروهای سواری تشکیل می دادند. این تعداد، چه در زمینهٔ تولید و چه در زمینهٔ فروش، بیش ترین رقم ثبت شده توسط یک کشور در تاریخ صنعت خودروسازی جهان بود. در سال ۲۰۱۴ مجموع تولید خودرو در چین به رقم ۲۳٫۷۲ میلیون دستگاه رسید که معادل ۲۶ درصد از کل حجم تولید خودرو در جهان بود.

این تاریخچه نشان می دهد که تولید جدی و هدفمند خودرو در چین از دهه ۹۰ میلادی آغاز شده و با این حساب، عمر صنعت امروزی خودرو در چین حدود ۳۰ سال است و بدون شک نمی توان با این تاریخچه از برندهای چینی انتظار داشت که در کیفیت با رقبایی همچون جنرال موتورز، میتسوبیشی، تویوتا، بنز و… رقابت کنند. این در حالی است که در همین زمان محدود، خودروسازان چینی توانسته اند بسیار پیشرو باشند و بخش قابل توجهی از بازار را از آن خود کنند.

در کنار این تاریخچه، اهداف بازاریابی خودروسازان چینی از آن‌جایی که هنوز نتوانسته اند از نظر کیفی جایگاه خود را در جهان به دست آورند، این گونه تعیین شده است که مشتریان را با نرخ های پایین تر به سمت خود بکشانند. به عبارت ساده تر، یک برند چینی اگرچه نتواند کیفیت مرسدس بنز را در اختیار مشتری قرار دهد، همان امکانات را با کیفیت کم‌تر و با قیمت خیلی پایین تر به مشتری ارائه می دهد و چه چیزی می تواند برای کشورهای در حال توسعه و قشر متوسط از این جذاب تر باشد؟

چین توانسته است با استفاده از چنین روش هایی صنعت خودروی خود را بیش از پیش توسعه دهد و اکنون نیز با توجه به تحریم ها و سیاست های داخلی، تنها کشوری که می توان انتظار داشت شریک خودرویی ایران باشد چین است. این در شرایطی است که خودروسازان کشور ما سابقه همکاری با برندهای اروپایی و ژاپنی را در کارنامه دارند و اکنون به دلیل سیاست های داخلی و تحریم هایی که دسترسی اقتصاد ایران را به سایر کشورها محدود کرده است، برندهای معتبر دنیای خودرو دیگر تمایلی برای همکاری با ایران ندارند و تنها برخی از خودروسازان چینی هستند که حاضر به همکاری با صنعت خودروی ما شده اند.

در این بین، مصرف کنندگان ایرانی نیز نارضایتی هایی در خصوص چینی شدن خودروهای موجود در کشور دارند و بیش تر این انتقادها به کیفیت خودروهای چینی است و بسیاری از مردم این مسئله را بزرگ‌ترین نقطه ضعف خودروهای چینی می دانند که دور از واقعیت هم نیست؛ اما حقیقت ماجرا این است که براساس پیش بینی های اقتصاد کلان، نه تنها صنعت خودروسازی چین در سال های آینده همچنان در بزرگ ترین صنعت خودروسازی جهان باقی خواهد ماند، بلکه اقتصاد این کشور این ظرفیت را دارد که به آسانی در همه زمینه ها از رقبای اروپایی و آمریکایی خود پیشی بگیرد.

در این بین، می ماند جایگاه بازار خودروی ایران که می تواند مانند یک مصرف کننده صرف عمل کند و واردات یا نهایتاً مونتاژ خودروهای چینی را در دستور کار قرار دهد و یا این که با اقدامی معقولانه سیاست هایی را که می تواند زمینه ساز توسعه باشد در پیش گیرد.

موضوع عدم همکاری خودروسازان معتبر جهانی با ایران چیزی نیست که دور از حقیقت باشد و عدم ثبات اقتصادی در کشور ما و نبود زیرساخت های همکاری های اقتصادی بین المللی، از اصلی ترین دلایل آن است و با این وجود خودروسازان ما همچنان روی پلتفرم های خودروهایی مانند پژو و رنو کار می کنند و جالب این است که بیش تر این پلتفرم ها سال هاست که در شرکت مبدأ بازنشسته شده اند و دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند.

بر این اساس به نظر می رسد حضور خودروسازان چینی را، که آینده روشنی دارند، می توان به زمینه ای برای انتقال تکنولوژی در نظر گرفت و این رخت کهنه و از مد افتاده را از تن خودروهای ساخت داخل درآورد. انتقال تکنولوژی خودروسازان چینی و استفاده از پلتفرم های مدرنی که در این کشور پایه گذاری شده است، به صنعت خودروی ایران این اجازه را خواهد داد تا مسیر خود را به سمت متنوع سازی و پیشرفت تکنولوژیک باز کند. در چنین شرایطی دیگر نیاز نیست که در خودروهای داخلی شاهد تکنولوژی های بسیار قدیمی باشیم و می توان این انتظار را داشت که گرچه عقب تر از اروپا و آمریکا، اما به سوی پیشرفت حرکت کرد، موضوعی که به نظر نمی رسد در سال های اخیر خودروسازی کشور محقق شده باشد.

در نتیجه، با وجود محدودیت های همکاری با برندهای معتبر خودرویی، به نظر می رسد فرصتی که اکنون پیش روی صنعت خودرو به خصوص شرکت های خصوصی وجود دارد این است که  زمینه تولید و انتقال تکنولوژی را از چین فراهم کنند و در کنار آن از ایده های موجود در کشور نیز بهره گیرند تا جانی تازه به خودروسازی کشور دمیده شود؛فرصتی که اگر آن را هم غنیمت نشماریم، به یک واردکننده صرف از چین تبدیل خواهیم شد.