پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

راه حل ترافیک های خیالی در اتوبان ها

حفظ فاصله مساوی بین خودروهای در حال حرکت در اتوبان ها و بزرگراه ها، ممکن است ترافیک خیالی و خودساخته را از بین ببرد.

گاهی اوقات راه بندان ها، به‌خصوص در کلان شهرهای امروزی، موضوعی اجتناب ناپذیر هستند. یک تصادف، راه سازی و جاده سازی غلط، تعمیرات راه ها، حجم خودروهای تحویلی به مردم و عدم از رده خارج کردن خودروهای فرسوده و… می توانند سبب ترافیک های شهری باشند، اما مواقع دیگر، راه بندان‌ های ترافیکی خیالی وجود دارد که صدها یا حتا هزاران خودرو بدون هیچ دلیل واضحی در امتداد بزرگراه در یک ترافیک ایستا، پشت یکدیگر متوقف هستند. در سال‌های اخیر، محققان دلیل این امر را کشف کرده و اکنون راه حل آن را نیز ارائه کرده اند.

ترافیک خیالی

جوزف استرومبرگ در سال ۲۰۱۶ برای Vox نوشت: «ترافیک خیالی شبیه به یک موج است. هنگامی که توده‌ ای از خودروها در بزرگراه با سرعت ثابت حرکت می‌کنند، حتا یک اختلال جزئی در جریان ترافیک ایجاد شود، این اختلال می‌تواند بر حرکت خودروهای عقبی تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، اگر شخصی ناگهان ترمز کند، باعث می‌شود دیگران پشت خودرو ترمز کنند و «موج ترافیکی» ایجاد شود که به سمت عقب منتشر می‌شود و سبب می‌شود حرکت همه خودروها کند شود.» در مقاله ای دیگر از دانشگاه تمپل، که این پدیده را مطالعه کرده، آمده است: «این ترافیک خیالی با ترمز اولین خودرو در فاصله ای حدود ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ متری آغاز می شود و این ترمز رفته رفته امتداد می یابد و می تواند یک ترافیک ایستا به طول چند کیلومتر ایجاد کند.»

راه حل ترافیک های خیالی و خود ساخته

اما در مقاله ‌ای که اخیراً در روزنامه IEEE Transactions on Intelligent Transportation Systems منتشر شده است، محققان دانشگاه MIT راه‌ حل ساده‌ ای برای ترافیک های این چنینی در اتوبان ها و بزرگراه ها ارائه کرده‌ اند. محققان دانشگاه MIT بر این باورند که راه حل ترافیک های خیالی در عبارت «کنترل دوطرفه فاصله خودرو» خلاصه می شود؛ در اصل، راننده سعی می کند فاصله یکسانی بین خودروی جلویی و خودروی عقبی حفظ نماید و به این ترتیب، نیاز به ترمز را کاهش دهد. حفظ فاصله با خودروی جلویی دقیقاً چیزی است که ما در ایران بسیار کم شاهد آن هستیم و به عبارت ساده تر، همواره در اتوبان ها خودروی خود را به خودروی جلویی می چسبانیم و سپر به سپر حرکت می کنیم. این امر حتا اگر خطر احتمالی تصادف های ناگوار را کنار بگذاریم، در بهترین حالت سبب ایجاد ترافیک های سنگین در اتوبان ها می شود. خودروی جلویی ترمز کرده است، شما به علت فاصله بسیار کم مجبور به ترمز ناگهانی می شوید و این ترمز ناگهانی به طور تصاعدی در طول بزرگراه منتشر شده است و ترافیک های چند کیلومتری ایجاد می کند. ترافیک هایی که هر روزه تقریباً در تمامی اتوبان ها و بزرگ راه های کلان شهرهای ایران از جمله تهران، تبریز، اصفهان، مشهد، شیراز و… شاهدش هستیم. البته این ترافیک در سایر کشورها نیز وجود دارد، اما به دلیل فرهنگ رانندگی بالاتر نسبت به ایران، وضعیت‌شان کمی بهتر است.

محقق MIT در بیانیه‌ ای مطبوعاتی می‌گوید: «ما انسان‌ ها تمایل داریم دنیا را بر حسب آن‌چه در پیش ‌روی‌مان است ببینیم، چه از نظر تحت اللفظی و چه از نظر مفهومی؛ بنابراین، نگاه به عقب ممکن است غیر شهودی به نظر برسد، اما رانندگی با نگاه به جلو و عقب می تواند تأثیر چشم‌گیری در کاهش زمان سفر و مصرف سوخت بدون نیاز به ساخت جاده های بیش تر یا ایجاد تغییرات دیگر در زیرساخت ها داشته باشد.

مدل‌ های رایانه‌ ای این تکنیک نشان می‌دهد که کنترل دوجانبه نه تنها راه بندان‌ های ترافیکی را کاهش می‌دهد، بلکه می‌تواند کارایی بزرگراه‌ ها را به شدت بهبود بخشد. تحت شرایط معمولی، به طور میانگین، ۱۸۰۰ خودرو از یک لاین اتوبان در هر ساعت عبور می کند (مطالعات براساس اتوبان های ایالات متحده آمریکا) اما با کنترل دوجانبه، می توانید آن را تقریباً دو برابر یعنی ۳۶۰۰ دستگاه خودرو کنید.

محققان MIT بر این باور هستند که فناوری های جدید، مانند کروز کنترل تطبیقی، می تواند به اصلاح شیوه رانندگی مردم کمک کند، چراکه به طور خودکار فاصله بین خودروها را به یک اندازه حفظ می کند. در حال حاضر، محققان MIT با همکاری شرکت خودروسازی تویوتا در حال کار برای توسعه و ایجاد یک بستر مشترک بین خودروهایی هستند که وارد یک اتوبان می شوند؛ به این نحو که، هر خودرویی که وارد می شود، با سرعت و نحوه حرکت سایر خودروهای در حال تردد در اتوبان، ست‌آپ شود و بتواند با سرعت متوسط سایر خودروها خود را تطبیق دهد. همچنین محققان استفاده از خودروهای خودران را راه حل دیگری برای این ماجرا می دانند و این موضوع را در آریزونای آمریکا مورد بررسی قرار داده اند که هم موجب کاهش ترافیک و هم موجب کاهش ۴۰ درصدی مصرف سوخت شد.

در هر صورت، به نظر می رسد تا زمان انقلاب خودروهای خودران به دلیل کاهش ترافیک در کلان شهرها، می بایست تا حد امکان رانندگی خود را بهینه و اصلاح کنیم تا مقدار کم‌تری از عمرمان در دل ترافیک های طاقت فرسا به یغما برود.