پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

کارناوالی با نام نمایشگاه خودرو در ایران

نمایشگاه خودرو در همه جای جهان با این ساختار اجرا می شود که شرکت های فعال در زمینه تولید خودرو و قطعات، آخرین دستاوردهای خود را به نمایش می گذارند و تلاش می کنند که مشتریان خود را در جای جای زنجره این صنعت بیابند؛ در ایران اما ماجرا چیز دیگری است و نمایشگاه های خودرو مفهوم واقعی خود را از دست داده اند.

بر خلاف سایر کشورها که نمایشگاه های تخصصی را با هدف توسعه صنعت برگزار می کنند در ایران ساختار برگزاری نمایشگاه مفهوم دیگری دارد و بیشتر به یک دورهمی شبیه شده که در آن عده ای از تولیدکنندگان به ارائه تکراری تولیدات خود می پردازند.

به عنوان مثال می توان به صنعت خودروی چین اشاره کرد که چندین برابر صنعت خودروی ایران تولید و فروش دارد و چه بسا که ممکن است ارزش این صنعت چین به اندازه کل اقتصاد کشور ما باشد؛ با این وجود صنعت خودروی چین سالانه یک نمایشگاه خودرو دارد و برای این که دو شهر پکن و شانگهای میزبان این نمایشگاه باشند، به صورت یک سال در میان در یکی از این شهرها برگزار می شود.

صنعت خودروی اروپا نیز که نقش یکی از مهم ترین پیشران های اقتصادی قاره سبز را ایفا می کند، چند نمایشگاه سالانه مشخص دارد و در این نمایشگاه ها، شرکت ها تولیدات و فناوری های خود را به نمایش می گذارند.

در ایران اما شرایط متفاوت است و آن چه که می بینیم، حاصل یک سیاست رفاقتی و انحصاری است و با وجود این که شرکت های تولیدکننده و منتاژکننده محدودی در کشور حضور دارند و تولیدات به تعدادی محصول ثابت محدود می شوند، سالانه چندین نمایشگاه در استان های مختلف برگزار می شود و کسی از حاصل این نمایشگاه ها اطلاعی ندارد.

نمایشگاه های خودرو در کشور از ساری تا اهواز هرساله در جای جای کشور برگزار می شوند و با وجود این همه نمایشگاه همچنان دستاوردی از این صنعت به چشم نمی خورد و تولیدات، از خودروهای چینی و خودروهایی که تکنولوژی چندین سال پیش را به دوش می کشند، فراتر نمی رود.

اما جریان زمانی جالب تر می شود که برگزارکنندگان این نمایشگاه ها باور دارند که چنین رویدادی نیاز کشور است و حتی در برخی موراد شاهد آن بوده ایم که یک محصول در چند نمایشگاه مختلف رونمایی شده است و در آخرین رونمایی ها کار به جایی رسیده بود که محصول در حال رونمایی در بازار وجود داشت و مردم نیز مدت ها بوده که از آن استفاده می کردند.

با این وجود اگر به بنیان نمایشگاه های خودرو و برخی نمایشگاه های دیگر در کشور نگاهی دقیق تر داشته باشیم، شاهد آن خواهیم بود که این نمایشگاه ها تنها با یک هدف برگزار می شود آن هم چیزی نیست جز درآمدزایی. برای مثال برگزارکنندگان نمایشگاه اگر دولتی باشند و یا خصوصی با تکیه بر ارتباطاتی که دارند به فروش غرفه ها به شرکت های مختلف می پردازند و بررسی ها نشان می دهد که این غرفه فروشی ها در صنعت خودرو از سایر صنایع نیز در برخی موراد گران تر است و با این کار برگزاری نمایشگاه به محلی برای کسب درآمد برای برگزارکننده بدل شده است.

همین مساله نمایشگاه های خودرو را از آن چه که به مفهوم واقعی چنین نمایشگاه هایی باز می گردد دور کرده است و این نمایشگاه ها بیشتر به یک کارناوال و یا دورهمی چند شرکت شبیه شده اند. نمایشگاه هایی که هیچ دستاوردی برای صنعت خودرو ندارند و هر ساله هزینه ای را نیز برای شرکت های فعال در این صنعت به همراه می آورند، هزینه ای که می تواند برای برگزای صحیح و کارآمد یک نمایشگاه واحد خرج شود و اکنون شاید با اعداد و ارقام بالاتر هزینه ای در چند نمایشگاه محلی هدر می رود.

از این رو می توان نتیجه گرفت که اگر نوعی همگرای در برگزاری و اجرای یک نمایشگاه خودروی واحد ایجاد شود تا شرکت های فعال در زمینه خودرو دستاوردهای خود را در آن به نمایش بگذارند، شکل برگزاری این نمایشگاه تغییر خواهد کرد و دیگر شاهد کاستی های موجود در این راستا نخواهیم بود.