پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

کم مصرف ترین خودروهای بازار: ام وی ام ۱۱۰ قدیم

افزایش قیمت بنزین، بار دیگر اهمیت میزان مصرف سوخت در خودروها را بالا برده است. مدت ها بود کم تر کسی هنگام خرید خودرو به نرخ مصرف آن توجه می کرد.
اما اکنون وضعیت با گذشته تفاوت دارد. اگر خودروی شما پرمصرف باشد، به معنای پرداخت پول بیش تر از جیب شما و هدر رفت سرمایه است. بنابراین اگر قصد خرید خودرو دارید، بد نیست در شرایط کنونی، خودرویی را انتخاب کنید که کم تر شما را به استفاده از بنزین سه هزار تومانی وادار کند. متأسفانه خودروهای هیبرید به شکلی محدود و با قیمت هایی بالا وارد بازار ایران شده اند. بنابراین دور از دسترس بسیاری از خریداران قرار دارند. خودروسازان وطنی هم که نه تنها هنوز از تولید انبوه خودروهای الکتریکی و هیبریدی عاجزند، بلکه حتا محصولات بنزینی آن ها نیز اغلب خودروهایی با تکنولوژی قدیمی هستند که مصرف نسبتاً بالایی دارند و چندان مقرون به صرفه ظاهر نمی شوند. درنتیجه با درنظر گرفتن موارد گفته شده، باید به دنبال انتخاب کم مصرف ترین خودروها در میان گزینه های موجود باشیم.
در این سلسله مقالات، به بررسی کم مصرف ترین های بازار خودرو می پردازیم که در بخش های ابتدایی، بررسی های خود را از بازه کم تر از ۱۰۰ میلیون تومان آغاز کرده ایم.

پیشینه
روزگاری شرکت کره ای «دوو» در ایران حضور داشت و محصولات خود را در کارخانه شرکت «کرمان موتور» به تولید می رساند. دوو ماتیز، از محبوب ترین خودروهای دوو در ایران بود. یک هاچ بک کوچک شهری در سگمنت A که در عرض مدتی کوتاه، طرف داران بی شماری پیدا کرد. بسیاری از جوانان مشتری این خودرو شدند و ماتیز به خودروی دوم یا سوم بسیاری از خانواده های ایرانی بدل شد. با خروج دوو از ایران به علت خریداری سهامش از سوی «جنرال موتورز» آمریکا، به یک باره خلاء وجود ماتیز در بازار خودرو به وجود آمد. در این میان، کمپانی «چری» چین وارد عمل شد و با انعقاد قرارداد، همکاری با شرکت «مدیران خودرو» (به عنوان یکی از زیر مجموعه های گروه کرمان خودرو در آن دوران) را به امضا رساند. چری QQ از اولین محصولات این کمپانی تازه کار چینی بود که دقیقاً با کپی برداری از ماتیز طراحی شده بود. خودرویی که از سال ۱۳۸۴ با نام MVM 110 در ایران روی خط تولید رفت و به تدریج، جایگزین محصول دوو شد. هرچند هیچ گاه به اندازه ماتیز خوش نام نبود، اما ۱۱۰ دقیقاً ۱۰ سال بر روی خط تولید دوام آورد و جایگاهی ثابت برای خود در بازار، دست و پا کرد.

طراحی
۱۱۰ در ظاهر با حداکثر شباهت به ماتیز، طراحی شده است. درواقع می توان این خودرو را فیس لیفتی از ماتیز دانست. ابعاد کلی خودرو دقیقاً مشابه ماتیز است و از این نظر، کوچک ترین خودروی پلاک شده در ایران به شمار می رود. در نمای جلو، همان المان های طراحی ماتیز به چشم می خورند. چراغ هایی دایره ای که نسبت به جثه خودرو بزرگ طراحی شده اند، المان های گرد و بیضی که در بخش های مختلف بدنه دیده می شوند و درهای بزرگ با پنجره هایی بلند که سوار و پیاده شدن بر خودرو را راحت تر می کنند. البته بزرگ بودن درها، سبب شده ضخامت ستون ها کم باشد و این موضوع چندان به نفع استحکام و ایمنی خودرو در تصادف نیست. گرافیک چراغ های جلو و عقب جذاب به نظر می رسد و چراغ مه شکن نیز به تعداد کافی در جلو و عقب ۱۱۰ تعبیه کرده اند. آینه های کناری با همان المان گرد و به صورت پایه دار بر روی درها نصب شده اند که ظاهر فانتزی این هاچ بک شهری را جذاب تر می کنند. چرخ های ۱۱۰ از پراید هم کوچک ترند و با قالپاق های پلاستیکی پوشانده شده اند. بر روی سقف نیز دو باربند پلاستیکی وجود دارد که البته صرفاً جنبه تزیینی دارند و چندان به کار نمی آیند!

امکانات
درون کابین، باز هم می توان وجود اشتراکات با ماتیز را احساس کرد. استفاده از طرح های منحنی و بیضی در کابین نیز ادامه دارد. تریم داخلی ۱۱۰ به رنگ روشن است که در کنار طراحی پنجره هایی بزرگ، فضایی دلباز در اتاق این خودرو به وجود آورده اند. فضای پا در ردیف عقب نسبت به ابعاد این خودرو، قابل قبول است. اما باتوجه به عرض کم ۱۱۰، در صندلی های عقب تنها ۲ فرد بزرگسال می توانند بنشینند. کیفیت قطعات پلاستیکی استفاده شده در اجزای داشبورد، چندان جای تعریفی ندارد. اما حداقل از پراید مرغوب تر به نظر می رسد. روکش پارچه ای صندلی ها نسبتاً راحت است و از همین روکش برای تزیین رودری ها نیز استفاده شده است. نورپردازی تجهیزات خودرو و صفحه کیلومتر در شب به رنگ سبز است. طراحی صفحه کیلومتر در مدل های اتوماتیک تفاوت دارد و با نور آبی روشن می شود. ۱۱۰ امکانات خاصی ندارد و تنها می توان به دو کیسه هوا، ترمز ضد قفل، تهویه مطبوع دستی، شیشه بالابرهای برقی، آینه های برقی و کامپیوتر سفر اشاره کرد. البته با همین موارد گفته شده، باز هم از پراید جلوتر است و در مقایسه با دیگر تولیدات وطنی هم قیمت، کامل و بی نقص به نظر می رسد.

ویژگی های فنی
ام وی ام ۱۱۰ یا همان چری QQ با دو نوع پیشرانه و جعبه دنده وارد ایران شد. این خودرو در سال های اول تنها با یک پیشرانه ۳ سیلندر به فروش می رسید. پس از مدتی، پیشرانه ۴ سیلندر نیز به سبد انتخاب مشتری ها اضافه شد و در سال های آخر به علت استقبال بیش تر، تنها نسخه ۴ سیلندر در مدار تولید قرار داشت. نسخه ۳ سیلندر فقط با جعبه دنده ۵ دنده دستی به فروش رسید. اما بر روی مدل ۴ سیلندر، همزمان با جعبه دنده دستی، جعبه دنده ۴ دنده اتوماتیک نیز ارائه شد. ام وی ام ۱۱۰ با موتور ۳ سیلندر ۸۱۲ سی سی، ۵۱ اسب بخار قدرت و ۷۰ نیوتن متر گشتاور دارد. ضعف قدرت در ۱۱۰های ۳ سیلندر شایع است و بسیاری از مالکان این خودرو از شتاب پایین و کشش ضعیف خودروی شان، گله مند هستند. البته همین کوچک بودن موتور، مصرف سوخت بسیار پایین ۵٫۵ لیتری را در سیکل ترکیبی به دنبال داشته است. ام وی ام ۱۱۰ همچون پراید، از باک سوخت ۳۵ لیتری بهره می برد که این مخزن برای مصرف پایین این خودرو، کاملاً جوابگوست.

اما در مدل های مجهز به موتور ۴ سیلندر ۱٫۱ لیتری که بیش تر ۱۱۰های بازار هم از این نوع هستند، قدرت و گشتاور موتور به ترتیب به ۶۷ اسب بخار و ۹۰ نیوتن متر افزایش می یابد. ام وی ام ۱۱۰ با پیشرانه ذکر شده، به مراتب خودروی چالاک تری است و بهتر می تواند از پس جا به جایی وزن ۸۸۰ کیلوگرمی خود برآید. شتاب صفر تا صد رسمی ۱۱۰ با پیشرانه ۴ سیلندر، دقیقاً ۱٫۰ ثانیه بهبود می یابد و از ۱۴٫۵ ثانیه در مدل های ۳ سیلندر، به ۱۳٫۵ ثانیه می رسد. بی جهت نیست که این نسخه از ۱۱۰، یعنی ۴ سیلندر دنده ای، محبوب ترین تیپ آن در بازار است. البته همین موتور حجیم تر، مصرف سوخت خودرو را هم اندکی بالاتر برده است و ۱۱۰ با این موتور، ۶٫۰ لیتری در سیکل ترکیبی می سوزاند. اما در مدل های مجهز به جعبه دنده اتوماتیک، میانگین مصرف سوخت از این هم بالاتر می رود و به عدد ۶٫۵ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر می رسد. چراکه افزون بر تأثیر عملکرد جعبه دنده های اتوماتیک بر مصرف سوخت، وزن این مدل نیز بیش تر از نمونه های دنده ای است.
سپهر عظیمی
پایگاه خبری اسب بخار