پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

رقابت خودروسازان به مریخ کشیده شد

وقتی ایلان ماسک از راندن تسلا در جاده‌های مریخ حرف می‌زند و تویوتا با لونار کروزرش ماه را نشانه می‌گیرد، به نظر می‌رسد که خودروسازی از خیابان‌های خاکی زمین به پهنه‌های سرخ مریخ پرتاب شده و باید دید که آیا این رقابت عجیب، آینده صنعت خودرو را در فضا رقم می‌زند؟

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، صنعت خودروسازی دیگر فقط به زمین محدود نیست؛ حالا چشم‌ها به آسمان دوخته شده و سیاره سرخ، میدان نبرد جدیدی برای غول‌های این صنعت شده است.

ایلان ماسک، مغز متفکر تسلا و اسپیس‌ایکس، سال‌هاست که از ایده استفاده از خودروهایش در مریخ سخن می‌گوید. اما او تنها نیست؛ تویوتا با پروژه لونار کروزر و استارتاپ‌های فضایی نوظهور هم وارد این مسابقه شده‌اند. این رقابت عجیب، ترکیبی از بلندپروازی‌های علمی و نوآوری‌های فنی است که می‌خواهد مرزهای خودروسازی را از زمین به فضا بکشاند. اما این نبرد چه جزییاتی دارد و اهداف پشت آن چیست؟

ایلان ماسک همیشه رؤیاهایش را بزرگ دیده است. او که در سال ۲۰۱۸ تسلا رودستر را با موشک فالکون هوی به فضا فرستاد، نشان داد که خودروهایش می‌توانند فراتر از زمین بروند. این رودستر که حالا در مدار خورشیدی سرگردان است، نمادی از جاه‌طلبی ماسک برای مریخ است. هدف او فقط حمل‌ونقل روی زمین نیست؛ او می‌خواهد تسلا بخشی از زندگی مهاجران مریخی باشد. در طرح‌های اسپیس‌ایکس، خودروهای برقی تسلا قرار است با انرژی خورشیدی در سطح مریخ کار کنند. این خودروها باید سبک، مقاوم در برابر شرایط سخت (دمای منفی ۶۰ درجه و گردوغبار شدید) و مجهز به باتری‌هایی با عمر طولانی باشند.

ایلان ماسک پیش‌بینی کرده است تا سال ۲۰۳۰، استارشیپ‌هایش بتوانند انسان و تجهیزات (از جمله خودروی تسلا) را به مریخ ببرند. جزییات فنی این ایده هنوز مبهم است، اما تسلا سایبرتراک با بدنه زره‌پوش و طراحی خشن‌اش، گزینه‌ای محتمل به نظر می‌رسد؛ خودرویی که انگار برای آخرالزمان و یا شاید مریخ ساخته شده است.

در مقابل، تویوتا رویکرد متفاوتی دارد. این غول ژاپنی با همکاری آژانس فضایی ژاپن (JAXA)، پروژه «لونار کروزر» را کلید زده؛ یک ماه‌نورد هیدروژنی که قرار است در اواخر دهه ۲۰۲۰ روی ماه فرود بیاید. این خودرو که نامش از لندکروزر محبوب تویوتا الهام گرفته است، یک کابین تحت فشار دارد که دو نفر را برای ۱۴ روز در خود جای می‌دهد. لونار کروزر با طول ۶ متر و پهنای ۵.۲ متر، از پیل‌های سوختی هیدروژنی نیرو می‌گیرد و می‌تواند تا ۱۰ هزار کیلومتر در سطح ماه بپیماید. تویوتا می‌گوید این پروژه نه‌تنها برای ماه، بلکه مقدمه‌ای برای مریخ است و هدف‌شان این است که تا سال ۲۰۴۰، فناوری سفر به مریخ را توسعه دهند. برخلاف تسلا که روی باتری‌های برقی متمرکز است، تویوتا با هیدروژن، راهی متفاوت را انتخاب کرده که سرعت سوخت‌گیری بالا و آلودگی صفر از مزیت‌هایش است، اما چالش بزرگش، تأمین هیدروژن در محیط خشن مریخ است.

استارتاپ‌های فضایی هم در این بین بیکار ننشسته‌اند. شرکت‌هایی مثل Astrobotic و Intuitive Machines که در پروژه‌های ناسا فعال‌اند، ایده‌های خود را برای خودروهای فضایی مطرح کرده‌اند. مثلاً Astrobotic با مریخ‌نورد «کیوب‌روور» که فقط ۲ کیلوگرم وزن دارد، به دنبال کاوش‌های سبک و ارزان است. این استارتاپ‌ها شاید به اندازه تسلا و تویوتا پر سر و صدا نباشند، اما انعطاف‌پذیری و هزینه کم‌شان، آن‌ها را به بازیگرانی جدی تبدیل کرده است. هدف‌شان بیش‌تر پشتیبانی از مأموریت‌های علمی است تا حمل‌ونقل انسانی، اما حضورشان نشان می‌دهد که این مسابقه فقط بین غول‌ها نیست.

جزییات فنی این رقابت، پر از تضادهاست. تسلا به دنبال سادگی و تطبیق‌پذیری است؛ خودروهای برقی‌اش نیاز به زیرساخت شارژ دارند که در مریخ با پنل‌های خورشیدی قابل حل به نظر می‌رسد. اما تویوتا روی استقامت و پیچیدگی شرط بسته؛ لونار کروزر با سیستم هیدروژنی‌اش، به مهندسی پیشرفته‌تری نیاز دارد که هزینه و زمان توسعه را بالا می‌برد. هر دو رویکرد چالش‌های خاص خود را دارند، تسلا باید باتری‌هایی بسازد که در سرمای مریخ دوام بیاورند و تویوتا باید راهی برای تولید یا حمل هیدروژن پیدا کند.

اهداف این نبرد هم فراتر از خودنمایی است. ایلان ماسک می‌خواهد مریخ را مسکونی کند و تسلا هم باید بخشی از این اکوسیستم باشد. تویوتا اما به دنبال تثبیت جایگاهش در فناوری‌های فضایی و همکاری با آژانس‌های بزرگ است. این مسابقه، فقط درباره خودرو نیست؛ بلکه آزمونی برای آینده بشریت در فضاست. آیا خودروسازی واقعاً از زمین فراتر می‌رود؟ شاید چند دهه دیگر، رانندگی در جاده‌های مریخ به اندازه خیابان‌های تهران عادی شود. تا آن روز، این رقابت عجیب، ما را به تخیل وامی‌دارد و نشان می‌دهد که هیچ مرزی برای جاه‌طلبی انسان وجود ندارد.