چرا چین تحریم بودن ایران را دوست دارد؟
رئیس جمهور در شرایطی به نیویورک سفر کرده است که همچنان اقتصاد و صنعت کشور از جمله خودروسازی زیربار سنگین تحریم ها قرار دارد. در این شرایط به نظر می رسد از یک سو وی باید بداند که چرا چین تحریم بودن ایران را دوست دارد؟ از سوی دیگر باید راهی برای برون رفت از وضعیت فعلی پیدا کند.
به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، از تحریم مستقیم صنعت خودروسازی ایران بیش از ۶ سال می گذرد. در این مدت خودروسازی کشور با تمام توان تلاش کرده است تا اثرات ناشی از این فشار و بحران بهوجودآمده را کمرنگ کند، اما هنوز آنچنان که باید بازار خودرو رنگ آرامش به خود ندیده است.
در این میان و برای دور زدن تحریم ها ایران چاره ای جز چین نیافته و نداشته است. البته این کشور هم چندان با روی گشاده به استقبال خودروسازان نرفته است و بازار خودروی ایران با برندهایی پر شده است که عموماً در سایر بازارها زیاد مطرح نیستند. البته در کنار این نوع همکاری چینی ها از مزایای خاصی نیز برخوردار شده اند. یکی از مزایای تحریم دسترسی ارزان تر و با منت این کشور به نفت و منابع معدنی، فولاد، پتروشیمی و… است.
این کشور همانطور که بارها نیز ثابت کرده است تأمین منافع ملیاش بر همه چیز ارجحیت و برتری دارد. به همین دلیل است که با کشورهای حاشیه خلیج فارس همسو می شود.
پیرو مثل معروف که در سیاست دوست و دشمن دائمی وجود ندارد، این نوع رفتار در عالم سیاست امری عادی به شمار می آید. بنابراین دیدگاه اهداف، برنامه، منافع و افزایش ضریب نفوذ اقتصادی و بالابردن وزن سیاسی از جمله دلایلی به شمار می رود که کشورها را به هم دور یا نزدیک می کند، اما در شرایطی که ایران با آن مواجه شده است، وزنه منفعت و برتری به سمت چینی ها چربش بیشتری دارد. آنها با درک و شناخت از اوضاع بین المللی و منطقهای به خوبی دریافته است که در حال حاضر، اقتصاد ایران به رغم تمام مزیت هایی که دارد، جایی برای بروز و ظهور ندارد.
بنابراین با تکیه بر این موضوع از تناقض رفتاری هیچ ابایی ندارد، چراکه بهواسطه تحریم فعلاً اقتصاد ایران را در موضع ضعف و وابستگی شدید به خود می بیند. این امر به کرات در صنعت خودروسازی اعم از تولید و واردات خود را نشان داده است. هر چند به باور برخی بازار ایران با تقاضای حداکثر ۲ میلیون دستگاهی در مقابل ۳۰ میلیون تولید چین اهمیت چندانی برای آن کشور ندارد، اما شاید این قضیه برای شرکت های بزرگ و مطرح و برتر چین صادق باشد. شرکت هایی که یا بازارهای خوبی در اروپا و آمریکا دارند و یا اینکه شرکای آمریکایی و اروپایی دارند.
در عین حال، میزان ارزی که از سوی خودروسازان ایرانی به چینی ها تزریق می شود می تواند نقش مهمی در تأمین نقدینگی و پایداری اشتغال و چرخیدن چرخ های قطعه سازان آن کشور ایجاد کند. بنا به گفته فعالان این صنعت، خودروهای تولید داخل بین ۲ تا ۲۵۰۰ یورو ارزی بری دارند. این میزان برای خودروهای مونتاژی ۱۴ تا ۱۶ هزار دلار است.
در حال حاضر هم هنوز آنها دست بالا را دارد، اما دوران برجام نشان داد که ایران بلافاصله می تواند با شرکت های غیر چینی ارتباط برقرار کند. موقیعت ممتاز جغرافیایی و داشتن مزیت های رقابتی و شرایط مطلوب نسبت به کشورهای منطقه هنوز هم برای بسیاری از کشورهای صاحب این صنعت از اهمیت زیادی برخوردار است.
به نظر می رسد رئیس جمهور در جریان سفر به نیویورک با درک وضعیت فعلی می تواند مسیر مذاکرات را باز کرده و راهی جدید برای دست یابی به توافق پیدا کند. اگر این اتفاق رخ بدهد، خودروسازی ایران می تواند هم با سایر کشورها ارتباط مستقیم برقرار کند (البته اگر FATF مشکل ساز نشود) و هم نحوه تعامل و همکاری با چین می تواند تغییر کند.
به همین خیال باش….
به نظر من این هفت سال تحریم درس بزرگی برای سیاست خارجه ایران بود. یه موقعی شاه خواست ایران رو توسعه یافته کنه و به یک قدرت نوظهور تبدیل کنه و در اول کار کم هم باج نداد به کشور های دیگه ولی به محض اینکه کشور داشت وارد مسیر موفقیت میشد نابودش کردند و کشور را وارد جنگ کردند که ما هنوز هم در گیر تبعلت ۸ سال جنگ دفاع مقدسیم و عملا کشور را فلج کردند. تمام این مسائل میتونست درس مهمی باشه برای حکومت جمهوری اسلامی برای تدوین و استراتژی درست و بلند مدت بشکلی که سیاست سر به زیرانه و بله قربانگویی رو در پیش بگیرد تا زمانی که توسعه کشور کامل شود و قبل از این هیچ تحدیدی بوجود نیاید ولی متاسفانه پول نفت و پیروزی در جنگ و کم تجربی هیات دولت ها و عدم استراتژی های کلان و تعادل محور در عرصه سیاست های کلان داخلی و خارجی باعث شد بر خلاف نیت درست و خیر حکومت سیاسی کشور که هدفش توسعه کشور بود حماست و پشتوانه مردمی رو تحت الشعاع قرار بدن و هم مدل ادبیات و نوع رفتار بی پرده سیاست کلان خارجی هم منجر به تحریم هایی شد که اقتصاد کشور را فلج کرد و با چین و روسیه ای هم پیمان شدیم که به شاهد تاریخ دلشون برای مردم خودشون هم نمیسوزه چه برسه به ایرانی ها و در واقع امروز داریم برای چین بازی میکنیم و امیدوارم با درسهایی که کشور از این دکترین سیاسی گرفته بتونه با خرد و مصلحت اندیشی و رفتار توام با استراتژی کشور را از وضعیت کیش در بیاره. به نظرم کلا اصلاحات عمیق رفتاری (حتی به ظاهر) میتونه ما رو ازین وضعیت خارج کنه
سیاست خارجه جمهوری اسلامی کاملا تحت تاثیر ماهیت وجودی اسرائیل در منطقه شکل گرفته که به نظرم منطقی هم هست و باید جلوی نفوذ اسرائیل رو گرفت ولی سیاست این نیست که جمهوری اسلامی یک تنه این کار رو بکنه که بعدش تمام مصائب گردن مردم ایران را بگیره. راهش اینه یک تیم بزرگ و قوی داشته باشی اعم از کشور های خلیج فارس چین و متحدان دیگر که آمریکه نتونه هر کاری خواست باهامون بکنه. بله توان موشکی ایران مهمه ولی واقعیت اینه که توان اقتصادی یک کشور مهمتر از همه چیزه. امیدوارم در مورد سیاست جنگی در برابر اسرائیل ایران بتونه کشور های دیگر را هم وارد نذاکره کنه تا جلوی اسرائیل گرفته بشه. در داخل هم دولت بشدت تحت فشار هستش و واقعا بودجه ای نداره که بتونه کار خاصی بکنه برای همین هم بهترین کار همین کاریست که الان پزشکیان داره انجام میده یعنی تلاش برای توافق هسته ای. جمهوری اسلامی به حق نیاز داره به تولید برق و انرژی مثل همه کشور ها و حق کشوره که انرژی اتمی داشته باشه فقط باز هم میگم چطور پاکستان با داشتن سیستم موشکی به این حق رسیده ولی ب ای ایران این همه سنگ اندازی شده. واقعا امیدوارم یه کارگروه هر چه زودتر این مسائل رو نه بصورت متعصبانه بلکه واقع گرایانه بررسز کنند و ببینند کجا اشتباه کردیم. واقعا نباید بزاریم این حکومت تغییر کنه و دوباره بریم سر خط. باید این حکومت بمونه به هر شکلی شده ولی خود حکومت هم باید کمک کنه و کمی انعطاف نشون بده از خودش