پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

چرا جایگزینی برای نیسان آبی نیست؟ / شرایط اقتصادی عامل خرید محصول ناایمن

نیسان آبی از آن دست محصولاتی است که با وجود گذشت ده ها سال از توقف تولیدش همچنان در ایران در حال تولید است. اما واقعا چرا چنین محصول قدیمی و نا ایمنی باید همچنان در کشورمان تولید و عرضه شود؟

خودروهای کار و تجاری از جمله مهمترین دسته بندی خودروها در سراسر دنیا محسوب می شوند که سگمنت ها و کلاس های مختلف و متعددی را شامل می شوند. وانت ها یکی از اصلی ترین زیرمجموعه های خودروهای کار و تجاری در شهر ها بوده که بخاطر قابلیت های حمل بار و ابعاد مناسب بسیار مورد توجه قرار دارند.

وانت نیسان یا همان نیسان آبی را دیگر همه می شناسند، محصولی که در واقع جونیور نام داشته است. اینکه چه سالی این وانت متولد شده مهم نیست، مهم اینجاست که نیسان جونیور سال ۱۹۸۲ میلادی از خط تولید نیسان کنار رفت، یعنی بیش از ۴۰ سال شده که این محصول به خط پایان رسیده است.

نیسان جونیور که البته نام آن سالهاست در کشورمان به نیسان آبی، زامیاد یا وانت نیسان تغییر پیدا کرده (البته که نام اصلی‌اش زامیاد ۲۴ بوده) همچنان در ایران در حال تولید است. نکته خنده دار مسئله اینجاست که سازمان استاندارد هر ساله مواردی را به عنوان استاندارد بر روی خودروها الزامی می کند، مانند دیلایت. 

زامیاد هم همچنان این استانداردها که البته بسیاری فقط رخ کار هستند را بر روی وانت نیسان اعمال کرده تا به تولیدش ادامه دهد! اما واقعا دلیل این مورد چیست؟ چرا همچنان با وجود انتقادات و نارضایتی های فراوان همچنان این وانت پر حاشیه در حال تولید و فروش است؟ 

یکی از مهمترین عوامل زنده ماندن وانت نیسان نبود رقیب مستقیم برای آن در بازارمان است. وانتی که هم قیمت تمام شده‌اش پایین بوده و هم برخی مزایای این وانت را با خود به همراه داشته باشد. البته هنوز مشخص نیست که پشت این قضیه مافیایی وجود دارد یا نه!

شرایط اقتصادی و وضعیت نا به سامان معیشت مردم سبب شده تا همچنان توجهات به نیسان آبی بیش از پیش ادامه پیدا کند. بسیاری از مردم که توان خرید کامیونت های کوچک را نداشته و یا نمی توانند رقم های بالایی برای خرید یک خودروی کار و تجاری با ظرفیت بالا را پرداخت کنند به ناچار به سراغ تنها گزینه بازار یعنی نیسان آبی می آیند. 

استهلاک پایین هم مورد دیگری است که سبب شده تا این وانت روی خط تولید بماند. البته که اگر رقبای درست و حسابی طی این سال ها وارد کشور می شدند آن ها هم به مراتب از این وانت استهلاک کمتری داشتند اما فعلا با توجه به تمامی شرایط موجود وانت نیسان محصولی است که از نظر استهلاک چندان پر هزینه نیست. 

تعمیرات آسان نیز دیگر علتی است که مردم به آن روی خوش نشان داده و هنوز سمت خرید این خودرو می روند. به هر حال نیسان وانت محصولی برای چندین سال پیش بوده و پیچیدگی های فنی امروزی را ندارد. نه سیستم های فنی عجیب و غریبی دارد و نه از لحاظ سیم کشی، موتوری، گیربکس و … برای مکانیک ها غیر قابل پذیرش است. ضمن اینکه تعمیرکارهای آن هم در تمام نقاط کشور حضور دارند.

توانایی حمل بار بالا نیز دیگر حسن های وانت نیسان محسوب می شود. به هر حال این خودرو محصولی است که می توان بارهای با حجم بالا را رویش سوار کرد بی آنکه اتفاق خاصی رخ دهد. البته که این کار اصلا از نظر ایمنی درست نیست اما متاسفانه کسی چندان آن را رعایت نمی‌ کند.  

تاکنون محاسن و نکات مثبتی که وانت نیسان در بازار کشورمان داشت را گفتیم. البته که این نکات با وجود اهمیت بالا اما بخاطر شرایط موجود در بازار همچنان برای نیسان آبی صدق می کند ولی این محصول نقاط ضعف فراوانی هم دارد.

اولین و بزرگترین ضعف این وانت ایمنی به شدت پایین و بد آن است. قبل تر گفتیم زامیاد برای گرفتن استانداردها هر کاری که شده کرده، حتی روی این محصول ترمز ABS، کیسه هوا و … را هم اضافه کرده اما این ها بیشتر برای رخ کار بوده و اصلا تاثیر چندانی روی ایمنی این وانت معلوم الحال نگذاشته‌اند. 

در کنار ایمنی بد، کابین با ارگونومی زیر صفر را هم اضافه کنید! داخل کابین وانت نیسان علاوه بر اینکه اصلا فضای کافی وجود ندارد، اصلا هم راحت نیست. زاویه قرار گیری راننده، تسلط آن بر جاده، دید نامناسب و حتی زاویه فرمان و مدل داشبورد تماما داد می زنند که این وانت اصلا حال و روز خوبی ندارد! 

کیفیت ساخت به شدت پایین هم دیگر نقطه ضعف نیسان وانت محسوب می شود. البته که متاسفانه مردم ما با کیفیت ساخت خودروهای داخل سال هاست خداحافظی کرده‌اند. ضمن اینکه ایرادات فنی عجیبی هم همچنان روی این خودرو وجود دارد که از جمله آنها می توان به خلاصی فرمان بالا اشاره کرد. 

تمامی اینها تنها گوشه‌ای از نقاط ضعف این وانت پیر و فرتوت بودند. هنوز هم برایمان سوال است که چرا نیسان آبی باید روی خط تولید باشد؟ امیدواریم که با عرضه درست رقبای مختلف بازار به سمتی برود که مردم به جای یک انتخاب ناعادلانه، خود انتخاب کنند چه وانتی را برای کارشان می خواهند. 

‌