پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

وابستگی خودرویی ایران و حمایت ادامه دار چین از ادعای امارات

وابستگی خودرویی ایران و حمایت ادامه دار چین از ادعای امارات، بار دیگر ثابت کرد برای بسیاری از کشورها منافع ملی اصل و اساس هر رابطه ای است.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، چین به رغم اعتراض ایران و ارتباط اقتصادی گسترده ای که میان طرفین وجود دارد، باز هم طرف امارات را گرفت و بار دیگر تمامیت ارضی کشور بر جزایر سه گانه را زیر سؤال برد.

به دنبال سفر رئیس دولت امارات به پکن و دیدار با رئیس جمهوری چین بیانیه‌ای مشترک صادر شد که در بند ٢۶ آن جمهوری خلق چین حمایت خود را از تلاش های دولت امارات متحده عربی برای دست یابی به راه حل مسالمت آمیز در مسئله جزایر سه گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک از طریق مذاکرات دوجانبه براساس قواعد قانون بین الملل و بر پایه مشروعیت بین المللی اعلام کرد.

هر چند روز سیزدهم خرداد، سفیر چین باز هم احضار و مراتب اعتراض ایران تسلیم وی شد، اما به نظر می رسد این موضوع چندان اهمیت و اعتباری برای این کشور ندارد. پیش تر نیز در آبان ماه سال ۱۴۰۱ رئیس جمهور چین در سفر به امارات بیانیه ای با همین مضمون را به امضا رسانده بود. این عمل در همان ایام نیز از سوی روسیه تکرار شده بود. امری که به تازگی از سوی سوریه نیز تکرار شده است.

این در حالی است که سه کشور چین، روسیه و سوریه نزدیک ترین کشورها به ایران به شمار می آیند. البته با توجه به نوع رفتاری که از این دوستان سرزده است، مشخص می شود که برخلاف ایران آن ها نگاه ویژه و خاصی به کشور ندارند و براساس همان اصل ثابت همیشگی، تأمین منافع ملی عمل می کنند.

در این شرایط برخی کارشناسان در خصوص این رفتار چین می نویسند: «اول، جایگاه اقتصادی دولت‌ های عرب خلیج فارس در اقتصاد چین است که حجم تجارت بین پکن با عربستان و امارات را مجموعاً به ۲۰۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۳ رسانده است، این در حالی است که تجارت دوجانبه چین و ایران رقمی کم تر از ۲۰ میلیارد دلار را شامل می‌شود. دلیل دوم که تحلیل‌گران همواره بر آن تأکید کرده‌اند، عدم توازن در جهت‌گیری‌های سیاست خارجی ایران است که در طول چند سال‌ گذشته تأکید دوچندانی بر روابط با شرق داشته و پکن نیز این واقعیت را دریافته است که بازی با جزایر و حمایت از امارات، هزینه‌ای را از سوی ایران متوجه آن ها نمی‌کند.»

در همین شرایط، ایران به رغم تمام پتانسیل و ظرفیت هایی که دارد همچنان تأکید ویژه ای بر گسترش ارتباط خودروسازان با تولیدکنندگان چینی دارد. به نحوی که، برنامه افزایش تولیدی که هر ساله از سوی وزارت صمت تدوین می شود به منزله افزایش واردات قطعات از چین تلقی می شود. حتا در واردات خودروهای صفرکیلومتر هم دست برتری با خودروسازان چینی است، چنان‌چه براساس آمار میزان ورود خودروهای غیر چینی به ایران در قیاس با غیر چینی ها اصلاً قابل قیاس نیست. حتا بسیاری از برندهای غیر چینی هم در سایت های چینی تولید می شوند.

در واقع، چین با فهم میزان وابستگی صنعت خودروسازی ایران و گره خوردن سرنوشت بازار خودرو به حرکت های چین، هر گونه که راحت باشد رفتار می کند، چراکه در حال حاضر مبدأیی برای ورود خودرو و قطعات مورد نیاز غیر از این کشور وجود ندارد.

در این شرایط که تعمیق رابطه با چین تمامیت ارضی کشور را زیر سؤال برده است، چرا باید همچنان برای ماندن در این مسیر اصرار وجود داشته باشد؟ از غرق شدن صنعت خودروسازی ایران در دریای چین نمی توان به راحتی عبور کرد. اگر چین خمی به ابرویش بیاندازد و مانع ورود قطعات و خودروهای صفرکیلومتر به ایران شود، چه سرنوشتی پیش روی این صنعت و مردم خواهد بود؟ آیا باز هم با یک اعتراض ساده که طرف مقابل اهمیتی به آن نمی دهد مواجه خواهیم شد؟ یا تلاش خواهیم کرد تا مسیری جدید برای خودروسازی پیدا کنیم؟ منافع ملی ایران را کدام مسیر تضمین می کند؟