پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

تقویت قطعه سازی داخلی، پیش نیاز جمع آوری بن سازه های قدیمی

وزیر صمت به تازگی با بیان این که خودروهای برقی را در اولویت قرار داده ایم، گفته است: «به دنبال خودروهای روز و آینده هستیم و بن سازه‌های قدیمی خودرو باید جمع شود، اما با توجه به وضعیت فعلی به نظر می رسد تأکید و اصرار بر خروج بن سازه های قدیمی و تغییر اولویت ها زنجیره تأمین داخلی را با سرعت بیش تری از جریان روز تولید خودرو دور خواهد کرد. در واقع، برای دست یابی به این هدف تقویت قطعه سازی داخلی را باید پیش نیاز جمع آوری بن سازه های قدیمی دانست.»

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، عباس علی آبادی با اشاره به سرعت تحولات در صنعت خودرو گفته است: «قطعه سازان باید خود را با تحولات صنعتی تطبیق دهند و در این عرصه پیشران باشند. قطعه سازان این پیام را دریافت کرده‌اند و در این مسیر حرکت می‌کنند. البته ما باید از همه جلوتر باشیم، از این رو، خودروهای برقی را در اولویت قرار داده‌ایم، یعنی این‌طور نباشد که پیرو فناوری در دنیا باشیم، بلکه در حوزه خودرو و دیگر صنایع باید با فناوری روز دنیا همراه شویم.»

وی تأکید کرده است: «به دنبال خودروهای روز و آینده هستیم و بن سازه‌های قدیمی خودرو باید جمع شود.»

خواسته ای قدیمی و سخت

این گفته وزیر صمت خواسته ای قدیمی به شمار می آید، چون طی مدت زمانی که از عمر خودروسازی در ایران می گذرد هنوز نه تنها در برآورده کردن نیازهای داخلی ناتوان مانده ایم، بلکه هنوز جایگاه در صنعت خودروسازی جهانی نیز به دست نیاورده ایم. در این شرایط سخن گفتن از جمع آوری بن سازه های قدیمی، که از قضا هیچ کدام برای خودمان هم نیستند، کمی دور از ذهن و به یک آرزوی دور شبیه است. البته تحقق این خواسته محال نیست، اما باید دید که از چه راهی قصد رسیدن به خودروهای روز و آینده را داریم؛ آیا قرار است بیش از پیش باقی مانده صنعت را دو دستی تقدیم چینی ها کنیم یا برای عبور از بن سازه های قدیمی طرح و برنامه های عملی و قابل اجرا تدوین شده است؟ آیا با زنجیره تأمین فعلی امکان تحقق چنین خواسته ای فراهم است؟ یا این‌که قطعه سازان به هر راه و روشی که شده است باید خود را با این خواسته تطبیق بدهند؟ این مسئله از جایی مهم تر جلوه می کند که وزیر صمت، تولید خودروهای ناقص را به جا ماندن برخی قطعه سازان ربط می دهد. آیا این ادعای وزیر صمت صحت دارد؟

این در حالی است که قطعه سازان با استناد به سابقه تولید ۲.۲ دستگاهی در سال های نه چندان دور مدعی هستند که توان تأمین خطوط تولید را دارند، اما در عین حال، برای به‌روز شدن و تولید قطعات مورد نیاز به تزریق سرمایه های سنگین نیاز دارند، چراکه از یک سو، مطالبات معوق و افزایش شدید قیمت مواد اولیه به شدت از نظر مالی آن ها را در تنگنا قرار داده است و از سوی دیگر، تحریم ها مانع از دسترسی و در اختیار گرفتن آسان تکنولوژی و ابزارآلات جدید شده است.

در این وضعیت آیا بدون تقویت قطعه سازان، جمع آوری بن سازه های قدیمی باعث از بین رفتن زنجیره تأمین داخلی نخواهد شد؟

هر چند به عقیده برخی کارشناسان، قطعه سازان دلیل بی کیفیتی و حتا تولید محصولات قدیمی به شمار می آیند، اما باید در نظر داشت که تولید قطعات جدید و سرمایه گذاری برای آن باید توجیه اقتصادی داشته باشد. بنابراین در وهله اول باید دید آیا تولید در ایران از نظر اقتصادی توجیه دارد و خودروسازان به مقیاس اقتصادی تولید دست پیدا کرده اند.

با بررسی آمار تولید می توان گفت که تنها ۴ یا با کمی اغماض ۵ خودروساز هستند که توان تولید در مقیاس قابل قبول را دارند. البته به غیر از دو خودروساز بزرگ مابقی محصولات مونتاژی هستند. اکثر قطعات مورد نیاز این خودروها نیز در زمره قطعات وارداتی به شمار می آید.

بنابراین برای قطعه سازان مسیری جز تأمین نیازهای غول های جاده مخصوص باقی نمی ماند. بنابراین اگر قصد جمع آوری به صورت جدی در دستور کار قرار گرفته است، پیش از هر اقدامی لازم است که قطعه سازی کشور تقویت شود. یعنی در کنار این که خود آن ها برای باقی ماندن در فضای رقابت چاره ای جز پیشرفت و توسعه ندارند، اما وزارت صمت نیز باید زمینه های رفع مشکلات آن ها را فراهم کند تا بتوانند برای بن سازه های جدید در مقیاس اقتصادی، قطعات باکیفیت تولید کنند.