پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

رشد فروش مونتاژکاران غم انگیز است

هر چند آمارهای رشد تولید، فروش و افزایش ظرفیت و تنوع محصول، از چابکی، توانمندی و سرعت توسعه خودروسازان بخش خصوصی خبر می دهد، اما در عین حال باید گفت در شرایط فعلی رشد فروش مونتاژکاران غم انگیز است و فردای روشنی برای آن نمی توان تصویر کرد.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، دو خودروساز بزرگ کشور همچنان سهم اصلی تولید را در اختیار دارند، اما از نظر فروش در سال گذشته خودروسازان خصوصی توانسته اند از آن‌ها سبقت بگیرند.

براساس گزارش ها، خودروسازان بخش خصوصی در سال گذشته توانسته اند در فروش محصولات خود رشد ۷۴ درصدی را نسبت به مدت مشابه سال ۱۴۰۱ ثبت برسانند. در مقابل، ایران خودرو با افت ۶.۴ درصدی و پارس خودرو نیز با افت ۲۴ درصدی در فروش همراه شده اند. از میان آن‌ها سایپا توانسته است به رشد ۳.۸ درصد رشد در فروش دست پیدا کند.

در میان شرکت های بخش خصوصی که در حال حاضر فقط به انواع محصولات چینی دسترسی دارند و آن‌ها را مونتاژ و عرضه می کنند، کرمان موتور با حدود ۱۲۴ درصد، بیش‌ترین رشد فروش را ثبت کرده است. مدیران خودرو با رشد ۶۰ درصد و گروه بهمن نیز ۶۵ درصد رشد فروش را تجربه کرده اند.

این آمار نشان می دهد که خودروسازان بخش خصوصی به رغم تمام چالش ها و مشکلاتی که در سال های اخیر وجود داشته است، توانسته اند گلیم خود را از آب بیرون کشیده و در بخش های مختلف از جمله تولید، تنوع و فروش محصول روند رو به رشدی داشته باشند.

در این شرایط از یک سو، نباید فراموش کرد که این بخش هم همچنان از قیمت گذاری دستوری رنج می برد و همچنین آن‌ها توانسته اند راهی برای خروج از فشارها و محدودیت های تحریم پیدا کنند، اما این عبور از شرایط بحرانی تمام آن‌ها را در یک مسیر قرارداده است. در حال حاضر، تمام خودروسازان بخش خصوصی در حال مونتاژ محصولات چینی هستند. این در حالی است که تا پیش از سال ۹۷، آن‌ها غیر از همکاری با شرکای مطرح چینی، به تولید خودروهای غیر چینی مشغول بودند. تولید محصولات هیوندا و مزدا بخشی از این همکاری ها بود، اما پیرو تحریم ها و خروج شرکا و بحرانی که گریبان بازار را گرفت، تمام آن‌ها را راهی پکن کرد. نکته دردناک ماجرا همین جاست.

در حال حاضر، آنها توانسته اند با تکیه بر همین محصولات هم از تلاطم بیشتر بازار خودرو جلوگیری کرده و با تنوع بخشی به سبد محصولات، طیف بیش‌تری از مشتریان را به خود جلب کنند، اما هر چه هست ادامه چنین وضعیتی با توجه به حجم تولید سالانه ای که دارند، رفته رفته از یک زنجیره تأمین را ضعیف تر می کنند و از سوی دیگر، میزان وابستگی به چین بیش‌تر می شود.

البته این بخش از صنعت خودروسازی کشور در این سال های تلاش کرده است با افزایش داخلی سازی هم سهم قطعه سازان را بیش‌تر کند و هم مانع از خروج ارز از کشور شود، اما غیر از سه چهار شرکت شاخص و بزرگ بخش خصوصی، تیراژ سایر آن‌ها چندان مطلوب نیست و برای قطعه سازان توجیه اقتصادی ندارد. ضمن این‌که این همکاری تا امروز منجر به انتقال تکنولوژی جدید و خاصی به کشور نشده است.

به عبارت دیگر شرایط خودروسازی، کشور را مجبور کرده است در وهله اول فقط و فقط به تولید و عرضه هر چه بیش‌تر فکر کنند. این‌که در سال های بعد چه پیش خواهد آمد به نظر فعلاً اولویت و اهمیتی چندانی ندارد، اما اگر یک روز چین هم به هر بهانه و دلیلی همکاری با خودروسازان ایرانی را متوقف کرد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ در این شرایط آیا خودروسازان توان ادامه کار خواهند داشت؟ آیا چیزی کاشته اند که در آن موقع بتوانند برداشت کنند؟ آیا قرار دادن تمام تخم مرغ ها در سبد چین منطقی است؟