پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

تولید ایرانی با پرچم کشورهای دیگر؛ پای یک کلاهبرداری جدید در میان است

احتمالاً همه مردم و به خصوص کسانی که به دنبال قطعات یدکی و کالاهای مورد نیاز خودرو بوده اند، با این عبارات آشنایی دارند که محصولی در ایران و با پرچم و تحت لیسانس یک کشور دیگر تولید شده است؛ موضوعی که پرسش های بسیاری را به همراه دارد.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، در سال های گذشته، شاهد آن بوده ایم که بسیاری از مردم، اعتماد خود را به کالاهای ایرانی از دست داده اند و تولید با کیفیت محدود و استفاده از مواد اولیه غیر استاندارد، از دلایلی است که کار را به این جا کشانده است.

همین مسئله موجب شده است برخی از تولیدکنندگان به این فکر بیافتند که تولیدات خود را به تولیدات باکیفیت خارجی گره بزنند و کالاهای خود را در پوسته ای از اعتبار شرکت های خارجی به فروش برسانند، اما این ماجرا به سادگی صورت نمی گیرد و به دلیل وجود تحریم ها و عدم تمایل شرکت های خارجی برای همکاری با شرکت های ایرانی، بسیاری مسیر قانونی توسعه برند خود را دور زده اند و مردم را در فروش محصولات خود فریب می دهند. برای مثال، بسیاری از روغن موتورهای موجود در بازار، نمونه ای از این فرآیند به شمار می روند. یکی با نام و برند شرکت توتال و پرچم فرانسه، دیگری با نام شرکت انی و پرچم ایتالیا و حتا برخی با تکیه بر نام کشور هلند از برند شرکت شل استفاده می کنند.
یا در موردی دیگر دیده می شود که نام «کانادا لوبریفنت» و پرچم و نام کشور کانادا و رنگ های سفید و قرمز بر روی یک محصول قرار دارد. محصولی که ادعا می شود تحت لیسانس شرکتی به نام «کانادا لوبریکنت» و با استفاده از فناوری آن تولید شده است. اما جست‌وجوی شرکتی با این نام در اینترنت، نتیجه ای به دنبال ندارد. در وب‌سایت شرکت تولیدکننده نیز مدرکی دال بر ارتباط با شرکتی کانادایی ارائه نشده است. جست‌وجوی وب‌سایت اداره ثبت علائم تجاری ایران نیز حاکی از این است که علامت تجاری مورد استفاده تولیدکننده، توسط خودش و نه شرکتی کانادایی به ثبت رسیده است.

اما از آن جایی که کشور ایران تحریم است، این برندها در اکثر موارد یا با شرکت های ایرانی کار نمی کنند و یا اگر هم کار کنند، فناوری تولید خود را به ایران نمی دهند و تنها اجازه واردات را در اختیار طرف ایرانی قرار می دهند. این در شرایطی است که برخی از تولیدکننده های ایرانی، بدون دریافت استانداردهای لازم و همکاری با شرکت مادر، محصولات خود را با عباراتی چون تحت لیسانس و یا نمایندگی رسمی این شرکت ها و با پرچم کشور میزبان شرکت های مذکور به فروش می رسانند. البته این موضوع بدون شک به همه تولیدکنندگان بازنمی گردد و برخی نام های آشنا نیز در این بین به صورت رسمی به همکاری با شرکت های معظم بین المللی می پردازند و محصولاتی با استانداردهای روز دنیا تولید می کنند.

چنین اقدامی، بدون شک در بازار کشور ما که مصرف کننده اعتماد خود را نسبت به کالای داخلی از دست داده است، برای بازاریابی صورت می گیرد و از آن جایی که مصرف کنندگان به دنبال مدارک رسمی این شرکت ها نیستند، شاهد هستیم که چنین شرکت هایی فروش قابل توجهی نیز دارند. در ادامه نیز چنین تولیدکنندگانی، محصولات خود را که احتمالاً از هیچ استاندارد مطلوبی نیز برخوردار نیستند، تنها با بهره گیری از یک بسته بندی خوش رنگ و لعاب به فروش می رسانند و دود این جریان به چشم مصرف کنندگان و تولیدکنندگان واقعی کشور می رود.

در این بین، بدون شک سازمان های ذی‌ربط باید نقشی پررنگ تر ایفا کنند و چنین اقداماتی را که مصداق کلاهبرداری به شمار می رود متوقف کنند. ثبت برند و شرکت در کشور ما چندان دشوار نیست و آمارها نشان از آن دارد که تعداد قابل توجهی از شرکت های ثبت شده در کشور فقط کاغذی هستند و در چنین شرایطی کارگاه های زیرپله ای نیز می توانند نشان های معتبر جهانی را جعل کنند.

با این حال، سازمان های مربوطه باید نظارت خود را در این زمینه بیش از پیش جدی بگیرند، چراکه اگر تولیدکننده ای در کشور به تولید منصفانه و باکیفیت و با لیسانس ها و استانداردهای شرکت های بزرگ بین المللی بپردازد، این رقبای جدید که محصول خود را با پوسته و نام شرکت های معتبر جهانی به فروش می رسانند، سهم بازار تولیدکنندگان واقعی را می گیرند و اجازه توسعه برندهای اصیل ایرانی را نمی دهند.