پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

فرصت سوزی های مکرر در خودروسازی

سفر سلطان عمان به ایران باز هم باب گمانه زنی ها درباره سمت و سوی مذاکرات هسته ای را باز کرد. برخی امیدوار هستند در سایه احیای برجام، صنعت خودروسازی کشور باز هم بتواند روزهای خوب را تجربه کند، اما برخلاف باور این بخش از کارشناسان، همیشه شاهد فرصت سوزی های مکرر در خودروسازی بوده ایم.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، سفر دوره سلطان عمان که به باور برخی با محوریت مذاکرات هسته ای و پیام آمریکایی ها به ایران انجام شد، با امضای چند توافق نامه همکاری به پایان رسید.

بازگشت به ریل اصلی؟

با این حال، برخی از کارشناسان و همچنین بسیاری از مردم امیدوار هستند در سایه حصول و دستیابی به توافق، صنعت خودروسازی کشور بتواند به ریل اصلی بازگردد و باز هم بتوان به تماشای روزهای خوب با چشم اندازی مثبت برای فردا نشست.

اما این امر واقعاً امکان پذیر است؟ یا می توان به راحتی از مواهب و دستاوردهای برجام استفاده کرد؟ از آن مهم تر توان استفاده از این فرصت مهیاست؟ آیا پیش از آن، در تفکر حاکمیت اقتصادی جایی برای این امر وجود دارد؟ آیا دستیابی به توافق به سرعت باعث هجوم سرمایه گذاران و خودروسازان بزرگ وکوچک به کشور خواهد شد؟ آیا باز هم همانند سال های پیش از تحریم، خودروسازان اروپایی و مطرح چینی حاضر به سرمایه گذاری برای همکاری مشترک هستند؟

مثبت اندیشی؟

اگر از زاویه مثبت اندیشی به قضیه نگاه کنیم، تمام این موارد امکان تحقق خواهند داشت. ایران هنوز ایران است و موقعیت خاص جغرافیایی، نیروی کار متخصص و ارزان و همچنین به دلیل کاهش برابر قدرت پول برای سرمایه گذاری جذاب است، یعنی هنوز برخی مزیت های رقابتی اش محفوظ مانده است. بنابراین ورود سرمایه های جدید به کشور توجیه پذیر است.

منفی نگری

در مقابل اما، دیدگاه منفی نگر به مسائل دیگری از جمله عدم ثبات قوانین، تغییرات پی در پی، نفوذ بیش از اندازه دولت و شیفت زیرساخت ها به سمت تولید محصولات چینی و همچنین سلب اختیار فروش و قیمت گذاری تحقق این اهداف را دور از دسترس می داند.

فرصت هایی که از دست رفت

در این شرایط باید در نظر داشت بیش تر تولیدکنندگان برتر در دنیا متعلق به بخش خصوصی است. بخشی که بنا به ذات و ماهیتی که دارد، به دولت اجازه هیچ گونه دخالت نمی دهد. ایران نیز نشان داده است که در عدم استفاده از فرصت ها برای تعمیق و تحکیم روابط اقتصادی به خصوص با خودروسازان کشورهای توسعه یافته به درجه استاد تمامی رسیده است.

بخش خصوصی قوی

در این کشورها بخش خصوصی قوی است. دولت ها به راحتی نمی توانند سیاست هایی را اتخاذ کنند که منافع و کسب و کار و تجارت آن ها را به خطر بیاندازد. در مقابل با توجه به درآمدی که از بخش خصوصی حاصل می کنند در روابط خارجی و بین الملل به گونه ای عمل می کنند که منافع ملی مبتنی بر حفظ مالکیت و دارایی آحاد جامعه حفظ شود. در واقع، بسیاری از کشور صرفاً از یک زوایه به مسائل نگاه نمی کنند و هیچ لجاجت و عنادی با بخش خصوصی ندارند و مرجعیت و بالادست بودن خود را از راه دیگری کسب می کنند. در روابط خارجی نیز به روش های دیگری عمل می کنند، یعنی حتا اگر با طرف مقابل از نظر سیاسی در تقابل باشند باز هم به گونه قدم برمی دارند که منافع ملی مبتنی بر اقتصاد آسیب نبیند. به اصطلاح با پنبه سرمی برند، اما نکته بسیار مهم، اساسی و حیاتی برای آنان حفظ منافع ملی – عمومی و عدم اتلاف سرمایه های ملی یا ایجاد هزینه برای مردم است.

انعطاف اقتصادی – سیاسی

به همین دلیل است که به رغم تمام اختلاف نظرهای سیاسی، چین و آمریکا مراودات اقتصادی را قطع نکرده اند. هر یک تلاش می کند در عرصه بین الملل قدرت خود را به دیگری دیکته کند و در عین حال، هیچ یک از آنان به صراحت اقدام به تهدید یا موضع گیری سیاسی علنی نمی پردازند. در واقع، آن ها فهمیده اند با یک اقتصاد قوی می توانند چرخ های کشور را بچرخانند.

این قدرت از چرخیدن بخش خصوصی می آید. آن ها چارچوب های اصلی و اساسی را فارغ از دیدگاه های جناحی و سیاسی استوار و هر یک در زمان زمام‌داری بنا بر آن ها حرکت می کند، اما در هیچ برهه ای از اهمیت بخش خصوصی و قدرت آن ها در اقتصاد کاسته نشده است و آن ها را دشمن خود ندانسته اند.

خودروسازانی برای دیده نشدن

با این حال، به رغم تلاش های بسیاری که صورت گرفته است هنوز در ایران بخش خصوصی خودروسازی همانند سایر بخش ها آن قدر که باید و شاید جدی گرفته نشده است و به رسمیت شناخته نمی شوند. این مشکل همواره وجود داشته است.

به بیان دیگر، در ایران به ظاهر بخش خصوصی داریم، اما دیده نمی شوند. خودروسازان هم بخشی از آن ها هستند. در مقابل، طرف های خارجی ترجیح می دهند با شرکایی همانند خودشان مراوده و دادوستد داشته باشند. بنابراین اگر متولیان کشور در پی احیای برجام هستند و قصد سامان دادن به اقتصاد کشور را دارند، بیش از هر چیز باید کوتاه کردن دست خود از اقتصاد را تمرین کنند و در مقابل، به تقویت بخش خصوصی بپردازند.