گفت‌وگو با ادوارد تی والبرن طراح ارشد جنرال موتورز

گفت‌وگو با ادوارد تی والبرن طراح ارشد جنرال موتورز

فونیکس تیگو 7 پلاگین هیبرید فونیکس تیگو 7 پلاگین هیبرید

ادوارد تی والبرن (متولد ۱۴ دسامبر ۱۹۵۰) طراح خودروی آمریکایی است که از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۶ معاون ارشد واحد طراحی جهانی جنرال‌موتورز بود.

به گزارش اخبار خودرو ، در میان آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار او به بالاترین جایگاه در خودروسازی آمریکا دست پیدا کرده است. او بر طراحی و ساخت محصولات اخیر جنرال‌موتورز مانند بیوک لاکراس ۲۰۱۰، شورولت کامارو ۲۰۱۰، شورولت مالیبو، کادیلاک CTS و بیوک انکلیو نظارت داشته است. همچنین از سال ۲۰۱۶ او گروه طراحی والبرن را راه‌اندازی کرده است؛ جایی که میز کارش درست در کنار یک کوروت نقره‌ای مدل ۵۷ قرار دارد.

اولین چیزی که طراحی کردید و سر از خط‌تولید درآورد، چه بود؟

هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم اولین چیزی که طراحی کردم چراغ عقب برای پونتیاک گرند ویل در همان سال آغاز به کارم بود. فکر می‌کنم یک مدل ۱۹۷۵ بود.

در حالی‌که به‌عنوان یک طراح، تجربه کسب می‌کردید، آیا چالش‌هایی بود که برای شما سخت باشد اما طراحان جوان‌تر راحت‌تر از پس آن‌ها بربیایند؟

فکر می‌کنم تمام مدت توانستم چابکی‌ام را حفظ کنم، اما نقش من بسیار متفاوت بود. یکی، دو طراح را به یاد می‌آورم که برایشان احترام زیادی قائل بودم و با این‌که ۴۰سال تجربه داشتند، نوع نگاه و تفکرشان بسیار جوان بود. هرکسی با دیگری فرق دارد.

نمی‌توان همه را به یک چشم دید و ویژگی‌هایی را به همه تعمیم داد. طراحان ۳۵-۳۰ ساله‌ای هستند که دیگر هیچ حرفی برای گفتن ندارند و از آن طرف طراحان ۶۵-۶۰ ساله‌ای هم هستند که وقتی طرحشان را قبول می‌کنی، همان برقی را توی چشمانشان می‌بینی که طراحان ۲۰ساله در چنین موقعیتی دارند.

دنیای خودروسازی مملو از طراحی‌های شما است. آیا طرح خاصی هست که وقتی آن را در خیابان می‌بینید، به خود افتخار کنید؟

می‌توانم به دلایل مختلف از طرح‌های متعددی نام ببرم. مثلا کادیلاک CTS کوپه خصوصا مدل V. این خودرویی بود که کسی طرحش را سفارش نداده بود. کسی توی استودیوی طراحی ایده‌ای داشت و آن را برای من آورد.

به نظرم طرح خوبی آمد و گفتم بیا آن را تکمیل کنیم و بعد مدیران شرکت عاشقش شدند و آن را ساختند. این ماشین به شیوه بسیار متفاوتی سر از خط‌تولید درآورد و نتیجه تحقیقات گسترده در بازار نبود.

همچنین خانواده‌هایی از ماشین‌ها هستند که شما برای ساخت آن‌ها تحقیقات بسیار زیادی را درباره خواست مشتریان انجام می‌دهید و بعد وقتی موفق می‌شوید احساس بسیار خوبی پیدا می‌کنید. این مورد را در جدیدترین مدل شورولت مالیبو شاهد بودیم.

آیا ماشینی در کارنامه کاری‌ شما هست که وقتی آن را می‌بینید، با خودتان بگویید تولیدش اشتباه بوده است؟

بله، ماشین‌هایی هم در جاده‌‌ها هستند که با خودتان فکر می‌کنید کاش هیچ‌وقت به خط‌تولید نرسیده بودند. مثلا یکی، دو ماشین از روزگار ساترن. ساترن یک تجربه‌ آموزنده عالی بود، اما برخی از جدیدترین مدل‌های ساترن نتوانستند به موفقیت دست پیدا کنند. مثل این بود که این برند مسیرش را گم کرده باشد.

حالا که از جنرال‌موتورز بازنشسته ‌شده‌اید و حقوق بازنشستگی‌تان سرجایش است، می‌توانید بگویید چه محصولاتی از دیگر خودروسازان را تحسین می‌کنید؟‌

جای تاسف دارد که شرکت‌هایی مانند برتون دیگر فعالیت نمی‌کنند. بودن در ‌آن‌جا برای من مانند تجربه‌ای معنوی بود. من دوست دارم در چنین محیطی کار کنم.

یا مثلا در پینین‌فارینا باشم. من طرفدار پروپا قرص آستون مارتین هم هستم. برخی از مدل‌های بنتلی را هم دوست دارم. اما ماشین‌های زیادی هستند که اصلا نمی‌توانم آن‌ها را درک کنم و به نظرم ساخت آن‌ها از منظر طراحی بسیار ضعیف است.

مثلا چه ماشین‌‌هایی…؟

خودروهای زیادی هستند که به ذهنم می‌رسند، اما من اسمشان را نمی‌آورم. در کل این‌ها ماشین‌هایی هستند که اجزایشان به هم نمی‌خورد. وقتی یک طراح جلوی ماشین را طراحی می‌کند، یک طراح دیگر بخش عقبی ماشین را و یک طراح دیگر هم طرفین آن را، این اتفاق می‌افتد. به این ترتیب هیچ جزئی از ماشین با دیگر اجزای آن هماهنگ نیست.

آیا خودروهای خودران برای طراحان یک چالش جدی به‌شمار می‌روند؟

من که خیلی در رابطه با آن‌ها هیجان دارم. وقتی افراد از خودران‌ها حرف می‌زنند، درباره‌ خودروهایی حرف می‌زنند که بسیار شبیه به ماشین‌هایی هستند که همین حالا داریم، با این تفاوت که فناوری خودران در آن‌ها قرار داده شده است.

من هم به این نوع از ماشین‌ها فکر می‌کنم. البته درباره تجربه‌ای که خودروهای خودران ارائه خواهند داد هم فکر می‌کنم. مهم‌ترین مساله‌ای که به ذهنم می‌رسد، این است که خودران‌ها افرادی را که دارای معلولیت هستند قادر می‌سازد به مکان‌هایی که می‌خواهند بروند. همچنین برای سالمندانی که احتمالا نباید پشت فرمان بنشینند نیز نوعی آزادی عمل را به وجود می‌آورد.

مضاف بر این کلیت تجربه سفر نیز متفاوت خواهد بود. ماشین‌ها بیشتر شبیه به یک اتاق نشیمن خواهند بود تا یک خودرو. کاروان‌های خودران در پارک‌های ملی اتراق خواهند کرد. من به شدت با این فکرها هیجان‌زده می‌شوم. به طور کلی انواع مختلفی از خودروهای خودران هستند که می‌توانند سر از خط‌تولید درآورند.

آیا رنگین‌پوست بودن خود را نوعی مانع برای ارتقا‌یافتن در سلسله مراتب جنرال موتورز یافتید؟

وقتی من کارم را در جنرال موتورز آغاز کردم، نخستین طراح آمریکایی آفریقایی تبار بودم که آن‌ها تا آن زمان استخدام کرده بودند. تا پیش از آن‌که به این سمت برگزیده شوم، فکر قرارگرفتن در چنین موقعیتی را هم نمی‌کردم.

بعد نخستین آمریکایی-آفریقایی بودم که طراح ارشد شد. بعد هم نخستین مدیر طراحی رنگین پوست جنرال موتورز شدم. فکر می‌کنم مدیران رده بالای جنرال‌موتورز با چالش‌های جدی‌تری در این رابطه روبه‌رو بودند تا من. چنان‌‌که برای آن‌ها هم به مرور زمان مشخص شد، من فرقی با دیگران ندارم.

شور و شوق من برای طراحی و اتومبیل‌ها، تقریبا به اندازه دیگران بود. اما در تمام مدت چالش‌هایی وجود داشت. افرادی بودند که فکر می‌کردند جنرال موتورز هرگز یک آمریکایی آفریقایی تبار را به‌عنوان مدیر طراحی خود انتخاب نخواهد کرد، چه برسد به معاون ارشد طراحی.

آیا چیزی هست که دوست داشتید به شکل دیگری انجامش دهید؟

تمام عمر روی طراحی متمرکز بوده‌ام. در سن هشت سالگی به والدینم گفتم می‌خواهم در جنرال موتورز طراح ماشین شوم. موقعیت‌های زیادی را به خاطر این رویا از دست دادم، اما دوره کاری بی‌نظیری را گذراندم که از سطح توقعاتم بسیار فراتر بود. کار کردن با گروه‌های گوناگونی از طراحان در سراسر سیاره… چه کس دیگری در زندگی‌اش چنین موقعیت‌هایی را به دست می‌آورد؟‌

به این مطلب رای دهید

تازه ترین اخبار و ویدیوهای خودرویی را در کانال تلگرام و اینستاگرام اسب بخار دنبال کنید.