پایگاه خبری اسب بخار
مرجع تخصصی اخبار و ویدیو خودرو

هوا را به دست باد و باران سپرده‌اند!

بارها یادآور شدیم که عامل آلودگی هوا خودمان هستیم و خودمان نیز لاجرم باید برای حل این مشکل بکوشیم.
به گزارش اخبار خودرو ، نزدیک به ۲۰‌روز است که هوای تهران از نظر میزان آلاینده‌های موجود در آن، از مرز هشدار عبور کرده و به مرحله خطرناک رسیده است. آنچه در این مورد حائز اهمیت است، اظهارات یکی از مقام‌های بلندپایه کشور است که گفته بود: «در روزهای آینده از باد و باران خبری نیست و آلودگی هوا همچنان روند صعودی خواهد داشت، گروه‌های حساس مانند سالمندان و خردسالان بیشتر مراقب خود باشند.»
آلودگی هوا
این‌گونه اظهار‌نظر نشانگر آن است که مسئولان یا هیچ برنامه‌ای برای مبارزه با آلودگی هوا و کاهش آلاینده‌ها ندارند و یا آن را به‌دست باد و باران سپرده‌اند که با حدوث این دو پدیده طبیعی، ساکنان تهران هوای نسبتا سالمی را استنشاق خواهند کرد و الا فلا.
بارها یادآور شدیم که عامل آلودگی هوا خودمان هستیم و خودمان نیز لاجرم باید برای حل این مشکل بکوشیم. متاسفانه نه اینکه اقدامات موثری نکرده‌ایم، بلکه روند تخریبی را همچنان ادامه می‌دهیم.
مثلا با اینکه در تهران چند برابر ظرفیت آن، خودرو در‌حال تردد است و حدود ۹۰‌درصد آن‌ها نیز تولید داخلی و میزان آلاینده‌هایشان زیاد است، باز هم روند پلاک کردن را ادامه می‌دهیم و یا موتورسیکلت‌های آلاینده را همچنان تولید و پلاک می‌کنیم.
برج‌سازی و یا بلندمرتبه‌سازی را که مانع حرکت هوا در تهران است، همچنان پیش می‌بریم و تولید بنزین و گازوئیلی که با استانداردهای جهانی فاصله دارند، ادامه دارد.
۴‌عامل فوق که به آن اشاره شد و هر کدام در آلودگی هوا و افزایش پراکنش آلاینده‌ها نقش موثری دارند، مشکلات لاینحلی نیستند و قطعا با برنامه‌ریزی جامع و اجرای دقیق آن به آسانی می‌توان بر آن‌ها فائق آمد.
در چنین شرایطی بیان غیرمسئولانه‌ «از باد و باران خبری نیست و…» منطقی و مجاب کننده نخواهد بود. تولید و عرضه بنزین و گازوئیل منطبق با استانداردهای جهانی، جلوگیری از تولید وسایل نقلیه موتوری آلاینده مانند خودرو و موتورسیکلت، تجدید نظر در مدیریت شهری و عدم صدور مجوزهای بلندمرتبه‌سازی، آن‌هم در شرایط اضطراری، کاری ناشدنی نیست و می‌تواند از آلودگی هوا و افزایش مرگ‌ومیر و تلفات جانی جلوگیری کند.
حال فرض کنیم که اقدامات فوق به دلایل عدیده ناشدنی باشد، در آن صورت تنها راه باقی‌مانده این است که ساکنان تهران خود قدم جلو بگذارند و دست از تفاخر یا کاهلی برداشته، از استفاده خودروهای شخصی به شکل تک سرنشین خودداری کنند.
درشرایط اضطراری توسل به الزامات و سازوکارهای قانونی و حتی اعمال فشار، هرگز نقض حقوق اجتماعی افراد نیست و حداقل در ساعاتی از روز می‌توان از تردد خودروهای تک‌سرنشین جلوگیری کرد.
فرجام سخن این‌که کاهش آلودگی تهران، هم تلاش هدفمند و با برنامه مسئولان را طلب می‌کند و هم همکاری و هم‌گامی آحاد مردم را، در غیر این صورت با ادامه روند فعلی، پیوسته در رثای هوای پایتخت و قربانیان آن باید سرود و نوشت.