هرچه خودرو گرانتر، به صرفه تر

هرچه خودرو گرانتر، به صرفه تر
در نگاه اول هیچگاه خودروی گران به صرف مشتری نیست. حداقل این است که اکثر مردم جامعه ما توان خرید خودروی گران قیمت را ندارند. ولی همیشه صرف نظر از بحث مشتری، به نظر می رسد که سود فروشندگان خودروهای گران به مراتب به صرفه تر از معامله خودروهای ارزان قیمت است.
به عبارتی وقتی یک نمایشگاه دار یا فروشنده، خودرویی ۲۰۰ میلیون تومانی را معامله می کند، سود معامله ۱۰ خودرو ۲۰ میلیونی را دراورده است. شاید معامله خودرو گران قیمت به مراتب سخت تر از خودروهای ارزان باشد و مشتری کمتری دنبال آن ها بگردد. ولی تجربه نشان داده است که با صرف انرژی کمتر، می توان بهره بیشتری از یک معامله رقم بالا برد. جالب است بدانید، برخی خودروهای خاص و گران قیمت نیز با اعداد تعرفه ای معامله نمی شوند و کمیسیون فروش به آن ها تعلق نمی گیرد. در واقع وقتی حرف از معامله خودرویی یک میلیاردی به میان می آید، دیگر کمیسیون فروش آن ۱۰ میلیون تومان ( یک در صد از کل مبلغ معامله) نیست. بلکه گاهی این کمیسیون تا چهار برابر بالاتر پرداخت می شود.
ولی آیا همیشه سود خودروهای گران برای فروشندگان و واسطه های فروش است؟! در جواب باید گفت خیر! اصلی ترین سود معامله و فروش این خودروها را واردکننده و تولید کننده خودرو می برد. اگر به حال و هوای امروز بازار تهران نگاه کنید، خودروهای لوکس و خاص که به صورت قانونی وارد می شوند و قیمتی به نسبت بالاتر از تصور بازار دارند. زیرا به مراتب این خودروها کمتر وارد می شوند و واردکنندگان آن ها به خاطر زمان بیشتر معامله آن ها، قیمت بالاتری برای خودرو در نظر می گیرد. قیمت بالاتر از حد واقعی برای خودروهای لوکس در بازار بدین معنی است که سود خود را افزایش می دهد. برای همین است که این روزها بنز E200 مدل ۲۰۱۷ تا ۶۰۰ میلیون تومان قیمت گذاری می شود و یا C200هایی که برای اولین بار به ایران آمدند، ۲۲۰ میلیون تومان از نسل قبلشان در ایران گرانتر به فروش می رسیدند.
پس می توان نتیجه گرفت که اگر واردکننده ای به سراغ واردات خودروهای گران برود، می تواند سود بیشتری در بازه زمانی مشخص بدست آورد. ولی این مسئله بیشتر در مورد واردکنندگان شخصی صدق می کند و در مورد واردکنندگانی که با اسم نمایندگی در ایران فعالیت دارند، سودی متفاوت را ظاهر می کند. وقتی که یک شرکت یا فرد حقیقی برای واردات برندی لوکس اقدام می کند، طبیعی است که قیمت محصولات آن در بازار به مراتب از خودروهای عادی گرانتر تعیین می شود. در نتیجه فروش این خودروها نیز سخت تر انجام می شود و اگر سخت تر هم انجام نشود، حداقل مشتریان کمتری دارد. زمانی که خودرویی گران قیمت در بازار محبوب واقع شود، هرچقدر هم که مشتری اش کم باشد، قیمت آن بخاطر همان درخواست نه چندان بالا زیاد می شود. در اصل بحث عرضه و تقاضا به شکلی متفاوت برای خودروهای لوکس پیش می آید و با تقاضای کم، همچنان عرضه در سطح پایین تری انجام می شود. در این بخش از فروش محصولات برند لوکس، سود بیشتری برای واردکننده از معالمه این خودروها باقی می ماند. این اول کار نیست و سود فروش خودروهای گران همچنان ادامه دارد. بدیهی است برای برندی که در سال کمتر از ۱۰۰۰ دستگاه فروش دارد، نیازی به خدمات اداری و نمایشگاه های متعدد نیست. پس هزنیه های جاری یک واردکننده خودروهای لوکس کمتر می شود. حال وقتی یک عرضه کننده برند لوکس در ایران، خودروهای خود را به فروش می رساند، بدیهی است که با برنامه ریزی درست می تواند خدمات بهتری به مشتریان خود ارائه دهد و از طرفی کلنجار کمتری با مشتری در مراکز خدمات پس از فروش داشته باشد. برای همه واضح است که وقتی بحث تعمیرات خودروهای لوکس به میان می آید، نمایندگی ها می توانند به مراتب سود بیشتری از تعمیرات این خودروها به جای خودروهای معمولی و سطح متوسط داشته باشند. با این نگاه می توان فهمید که چرا این روزها در شرایط پسا تحریم، بیشتر شاهد حضور برندهای لوکسی چون آئودی، لندروور، جگوار، نیسان و… در ایران هستیم و بیشتر رقابت ها بر سر گرفتن نمایندگی برندهای لوکس در ایران است. با سرمایه ای ثابت به جای واردات سالانه ۳۰۰۰ هزار دستگاه، یک نمایندگی می تواند کمتر از ۱۰۰۰ خودرو به ایران بیاورد و پرستیژ کاری بالاتری داشته باشد و در عوض سود بیشتری از یک برند ارزان قیمت وارداتی ببرد.
این مسئله امروز تنها در بحث خودروهای وارداتی دیده نمی شود. شنیده ها و دیده ها حاکی از آن است که شرکت های مونتاژکار و تولید کننده خودرو، به سراغ خودروهایی با قیمت به نسبت بالا در بین تولیدات داخل می روند. زیرا ضریب سود ثابت آن ها در خودروهای قیمت بالا، بیشتر دیده می شود و از طرفی درگیری و تداخل کمتری با مسائل مشتری مداری خواهند داشت. به عنوان مثال یک شرکتی که خودروهایی با قیمت کمتر از ۳۰ میلیون تومان را در بازار داشت، با معرفی نسل جدید خودرو خود، قیمت آن را بالای ۳۰ میلیون تومان تعیین کرد و باعث شد تا مشتریان آن بخش از بازار را در نگاه اول از دست دهد. ولی بعدها ثابت شد، با این ترفند که تعداد کمتری را تولید می کند، می تواند سود بیشتری را روی تولیدات خود داشته باشد و خط تولید خود را بیشتر برای مونتاژ خودروهای محدوده ۱۰۰ میلیون تومان اشغال کند. به عبارت ساده تر در زمانی که خودروهای ارزانش را کمتر تولید می کند، سود بیشتری را می برد و به خاطر تولید کمتر خودروهای ارزان، با جایگزینی خودروهای گرانقیمت، باز هم سود بالاتری را در یک بازه زمانی تجربه می کند. این نگرش که بیشتر به نفع طرف اول معامله، یعنی عرضه کننده است می تواند در آینده نزدیک به بازار خودرو لطمه ای بزرگ وارد کند و از طرفی اختلاف طبقاتی را بیشتر کند. به هر حال هستند افرادی که هنوز توان خرید خودروهای بالای ۵۰ میلیون تومان را ندارند و در صورت کم شدن تولیدات این بازه قیمتی، باید به سراغ نسخه های کارکرده ای بروند که سال های قبل افرادی با وضع مالی بهتر آن ها را خریداری کرده اند. با در نظر گیری تبعات اجتماعی این مسئله، همچنان شاهد هستیم که خودروسازان دولتی ما نیز کم کم به این سبک از تولید گرایش پیدا کرده اند و خودروهایی جدیدی که معرفی می کنند، علیرغم اینکه محصولاتی با برند مطرح هستند، ولی قیمتی بالای ۵۰ میلیون تومان را دارند.
حسین دلاور- روزنامه دنیای خودرو

فونیکس تیگو 7 پلاگین هیبرید فونیکس تیگو 7 پلاگین هیبرید
به این مطلب رای دهید

تازه ترین اخبار و ویدیوهای خودرویی را در کانال تلگرام و اینستاگرام اسب بخار دنبال کنید.