بررسی محور آزادراه تهران – پردیس
سه هزار تومان؛ عوارض استقبال از خطر
از وقتی که مشغله و تکاپوی آدمها زیاد شده است، انسان به دنبال این بوده که در کمترین وقت، بیشترین بهرهوری را داشته باشد. یکی از این راهها، رسیدن در حداقل زمان به هدف موردنظر است. استفاده از اینترنت، تلفن، برق، موتورسیکلت، اتومبیل و… برای این بوده است که سرعت عملکرد انسان افزایش پیدا کند و در پایان روز، وقت خود را به بهترین شکل گذرانده باشد. حال زمانی میرسد که استفاده همگانی از مسیرهای سریع، ما را به جایی میبرد که رنگ و بوی پسرفت را دارد. هجوم به اینترنت آنقدر زیاد میشود که منجر به کاهش سرعت شده و همان بهتر که قبض تلفن را حضوری پرداخت کنیم! استفاده بیرویه از برق آنقدر بالا میرود که در ساعاتی باید بدون برق سر کنیم و در کنار ماشین لباسشویی خاموش، لباسهایمان را با دست بشوییم.
بشر از این همه فراتر رفته و با درک مسئله شلوغی در راههای همگانی، مسیرهای خاصی را ابداع کرده است که همان کاربرد را به شرایطی آرامتر و خلوتتر ارائه میدهد. به طور مثال خرید اینترنت با سرعت بالا و ویژه، استفاده از باتریهای ذخیره برق برای استفاده در زمان بیبرقی و… از نمونههای این مسئله هستند. اینها را گفتیم تا به عامیترین مسئله شلوغی برسیم. جادهها که زمانی برای دسترسی آسان به نقطهای ساخته شدهاند، این روزها حجم ترافیک بالایی را تحمل میکنند. در چنین مواقعی مسئولین با کمک مهندسین به فکر ساخت راههای جدید میافتند. گاهی این راههای جدید، آنقدر مخارج بالایی دارند که برای آن حق عبور یا بهتر بگوییم حق اشتراک در نظر میگیرند که ما آن را با اسم عوارضی میشناسیم. این روزها در اکثر نقاط جهان، جادههایی ایمن وجود دارند که در عین کاهش مسافت، از ایمنی به مراتب بیشتری نسبت به جادههای عادی برخوردارند و رانندگان برای عبور از آنها هزینهای با نام حق عبور یا عوارضی پرداخت میکنند.
در اطراف پایتخت ایران، جاده یا بهتر بگوییم، آزادراهی وجود دارد که شرق تهران را به یکی از شهرستانهای پرتردد استان تهران، یعنی پردیس متصل میکند. راه عادی برای رسیدن به شهر پردیس، بومهن و رودهن، جاده قدیمی است که از انتهای اتوبان یاسینی شروع میشود و با عبور از شهر جاجرود و منطقه کمرد و سیاه سنگ، به شهر پردیس میرسد. حال این آزادراه از انتهای اتوبان بابایی آغاز میشود و با عبور از دل کوهها و با احداث پلهای فراوان، تهران را به ابتدای شهر پردیس و فاز۴ متصل میکند. ادامه آزادراه پردیس، در نقش یک کمربندی ظاهر میشود و از حاشیه شهر بومهن و رودهن میگذرد تا در ادامه به دماوند و گیلاوند برسد.
سه هزار تومان برای ۱۰ دقیقه
عوارضی این آزادراه از همان بدو آغاز به کار تا به امروز با نارضایتیهای بسیاری از سوی مردم همراه بوده است. امروز برای عبور با خودروی سواری از این جاده، باید ۳۰۰۰ تومان هزینه کنید. مبلغی معادل ۳ لیتر بنزین عادی! حال اگر در روز به طور رفت و برگشت از این جاده استفاده کنید، گویا ۶ لیتر بنزین بیشتر را برای سفرتان مصرف کردهاید. با یک حساب ساده باید به این مسئله برسید که آیا عبور از جاده قدیم که حدود ۵ کیلومتر مسافت بیشتری نسبت به آزادراه دارد، باعث سوزاندن بیشتر از ۶ لیتر بنزین برای شما میشود که شما پول بنزین را بهعنوان عوارض پرداخت کنید؟! مطمئنا بعد از حساب و کتاب به این نکته میرسید که در بُعد مسافتی پرداخت این هزینه آنچنان بهصرفه نیست و کم مصرفترین یا پرمصرفترین خودرو را هم که در نظر بگیرید، توجیهی برای پرداخت عوارضی به بهانه صرفهجویی در سوخت وجود ندارد.
اگر از بعد زمانی محاسبه کنید، مسئله تا حدی به استفاده از آزادراه مربوط میشود. اگر قصد رسیدن از سهراه تهرانپارس به شهر پردیس را داشته باشید و با خودروی شخصیتان، در کمال رعایت قانون رانندگی کنید، حداقل ۲۰ دقیقه در راه هستید و اگر با شرایطی مثل ترافیک یا بارندگی روبهرو شوید، این عدد بین ۳۰ دقیقه تا یک ساعت شناور میشود. ولی با توجه به اینکه آزادراه پردیس سرعت مجاز ۱۱۰ کیلومتر بر ساعتی را دارد و در اکثر نقاط جاده میتوان به این سرعت رسید و باثبات رانندگی کرد، زمان پیمایش آزادراه تهران- پردیس و بالعکس به کمتر ۱۵ دقیقه کاهش پیدا میکند و شما حتی میتوانید در ۱۰ دقیقه جاده را بپیمایید. پس اگر زمان برایتان خیلی اهمیت داشته باشد یا دانشجویی باشید که در حال از دست دادن زمان هستید، پرداخت هزینه ۳ هزار تومان برای یک طرف مسیر میتواند به شما کمک شایانی کند تا حداقل استاد، شما را از درس انتخابی حذف نکند! حال اگر این داستان «وقت طلاست» برای شما الگوی زندگی باشد، میتوانید با خرید برچسب الکترونیکی پرداخت عوارضی، از تخفیفات جزئی این سیستم بهرهمند شوید. مثلا با شارژ ۵۰ هزار تومانی این برچسب، ۳۱۲۵ تومان هدیه دریافت میکنید تا حداقل برای یکبار تردد رایگان را که عوارضی محترم به شما کادو داده است، را تجربه کنید!
با همه این مسائل که برخی حسن و بعضی عیب تلقی میشوند، آزادراه تهران-پردیس میتواند از محوری مطمئن به جاده مرگ برایتان بدل شود. کافی است که به سرعت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت در جاده دلخوش شوید و یادتان برود که سوار چه ماشینی هستید. اگر فرض کنیم که خودروی شما جزو ماشینهای خوب و پایدار جادهها باشد، باز هم کافی است که با سرما و کمی باران در این جاده روبهرو شوید. وقتی از تهران به پردیس میآیید، بعد از عبور از تونل اول و رسیدن به پل، دستاندازی را احساس میکنید و بهخاطر این است که سطح پل از حالت طبیعی جاده کمی پایینتر است و باعث میشود خودرو کمی بالا و پایین شود. در هوای گرم تابستان، با سوار بودن بر هر خودرویی میتوانید با سرعت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت یا حتی بالاتر از روی این پل، تردد کنید. ولی کافی است که دماسنج خودرویتان هوای زیر صفر درجه را نشان دهد. با اینکه سرعت مجاز قبل از پل ۸۰ کیلومتر بر ساعت تعیین شده است، ولی همان سرعت هم میتواند در همین شرایط آبوهوایی موجب حادثه شود. در هوای سرد، چسبندگی بین لاستیک و سطح جاده کم میشود.
ممکن است تا تلنگری به سیستم تعلیق، تعادل خودرو را بر هم زند و باعث لیز خوردنش بشود. حال تصور کنید که با سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت در سراشیبی، در شرایط آبوهوایی سرد به دست انداز پل میرسید. یا باید ماشینتان آنقدر خوب و استوار باشد که بتواند از پس ضربهای که جاده به اتومبیل میزند بربیاید، یا خودتان آنقدر راننده باشید که با هدایت خودرو به وسط جاده شرایط را کنترل کنید. ولی اگر به خاطر باران درزهای پل و آسفالت یخزده باشد، آن وقت ماشین خوب هم به کارتان نمیآید. بارها در شرایط آبوهوایی بارانی دیده شده که خودروهای لوکس و گران قیمتی که نماد پایداری در سطح جهان هستند، بعد از دستانداز پل، لیز میخورند و به گاردریل برخورد میکنند. بعد از عبور تونل سوم هم، همین شرایط حاکم است. منتها آنجا به دلیل پیچش تونل و کاهش سرعت اجباری در داخل آن، احتمال وقوع تصادف کمتر است. وقتی به انتهای مسیر نزدیک میشوید و از روی پل آخر عبور میکنید (پلی که از روی جاده قدیم میگذرد) به قدری جاده بد آسفالت شده است که اگر سوار یک ماشین معمولی باشید، لحظاتی به بالا و پایین میروید تا ماشین ثابت حرکت کند.
بالاتر از خطر
در مسیر برگشت و حرکت به سمت تهران، اولین خطر قبل از تونل اول وجود دارد و آن هم پلی است که به تونل ختم میشود. حادثه از آنجا شکل میگیرد که شما بهعنوان راننده در سراشیبی مستقیم سرعت ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت خود را حفظ میکنید و به سمت پلی میروید که به سمت راست میپیچد و بعد وارد تونل میشود. بسیاری از رانندهها به خیال اینکه نیازی به کاهش سرعت نیست به سمت این پل و پیچ حمله میکنند و کافی است که کمی در شیار اتصال پل به جاده، آب یا یخزدگی وجود داشته باشد تا باعث شود خودرو لیز بخورد و به گاردریل روی پل برخورد کند. خطر دوم هم آن جایی است که شما در سراشیبی به پل روی رودخانه جاجرود نزدیک میشوید و بدون کاهش سرعت میخواهید به سمت چپ بپیچد و وارد پل روی روخانه شوید که حالت سربالایی دارد. همین ظاهر سربالایی باعث شده است افراد سرعت خود را زیاد کنند تا خودرو در شیب، به اصطلاح خودشان کم نیاورد. در برخی مواقع، به دلیل دستانداز در ابتدای پل، پیچش پل و زاویه ورود خودرو به دهانه پل، عقب ماشین سر خورده و منجر به حادثه شده است. خطر آخر در راه برگشت هم مربوط به قسمتی است که آخر آزادراه به اتوبان بابایی متصل میشود و خیلیها به خاطر خلوتی آن، با تمام توان خودرو گاز میدهند و ناگهان با انتهای آزادراه و ورودی اتوبان بابایی روبهرو میشوند که پیچ تندی دارد و سراشیبی است.
آزادراه تهران – پردیس جزو آن محورهای مواصلاتی ایران محسوب میشود که سیستم کنترل سرعت ثابت ندارد. تنها در مسیر برگشت در دو نقطه احتمال دارد پلیس با واحد سیار، سرعت خودروها را چک کند که آن هم در هوای بارانی و سرد کمتر دیده شده است.
نکتهای که در مورد این آزادراه باید گفت این است که محور تهران- پردیس از نیمه پاییز تا اواخر زمستان خطرناکتر از جاده قدیم است و تصادفهای وحشتناکی در آن رخ میدهد که در برخی مواقع منجر به فوت سرنشینان میشود. در برخی گزارشهای پلیس برای حوادث محور تهران- پردیس ذکر شده است که تقصیر راننده به میزان۵۰ درصد بوده و ۵۰ درصد باقی بر دوش راهداری و واحد رسیدگی به آزادراه است. این بدین منظور است که شرکت پیمانکار، در زمینه نمک و شنپاشی در هوای برفی و یخبندان، ترمیم صحیح جاده و علامتگذاری مناسب بهدرستی عمل نکرده است که ۵۰ درصد خسارت حادثه را متحمل شده است. حال باید واقعبینانه سنجید که ۳۰۰۰ هزار تومان هزینه برای عبور از این جاده صرفی برای ما دارد یا نه؟ باید دید که وقتی به پردیس میرسید و عوارض را پرداخت میکنید، دو برابر آن را بهعنوان دفع بلا و صدقه کنار میگذارید یا نه؟
حسین دلاور – روزنامه دنیای خودرو
سلام حسین تو هنوزداغ دار ۲۰۶ هستی
درک میکنم
انشالله دیگه تصادف نکنی
سلام، اون x3 سفید عکس اولی مال منه خودمم با ٢تا دوستام داخلشیم ??
واقعا جاده افتضاحیه تو این چند سال که دارم میرم دانشگاه کلی تصادف ناجور دیدم
با سلام
جا داشت به این موضوع هم اشاره ای می نمودید که این اتوبانک هیچ نوع روشنایی ندارد و به جای آن کلی تابلوهای تبلیغاتی رنگارنگ موجب عدم تمرکز راننده به جاده میشود